იხილეთ წყარო გვერდისთვის იოსებ ბარათაშვილი

{{მმ*|ბარათაშვილი}}
{{ინფოდაფა პოლიტიკოსი|მოქალაქეობა={{დროშა|რუსეთის იმპერია}} <br /> {{დროშა|საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა}} <br /> {{დროშა|სსრკ}}}}
[[ფაილი:საქართველოს დამფუძნებელი კრების წევრები მეორე სათათბიროს პერიოდში.jpg|მინიატიურა|250პქ|საქართველოს დამფუძნებელი კრების წევრები მეორე სათათბიროს პერიოდში, 1906 წ. სხედან მარცხნიდან მარჯვნივ: იოსებ ბარათაშვილი, [[ნოე ჟორდანია]], მ.ს. ჯაფარიძე, ისიდორე რამიშვილი; დგანან მარცხნიდან მარჯვნივ: ივანე გომართელი, სემიონ წერეთელი.]]
'''იოსებ (ოსიკო, იესე) ალექსანდრეს ძე ბარათაშვილი''' (დ. [[4 ნოემბერი]], [[1874]], [[ბორბალო]], [[ტფილისის მაზრა]], ახლ. [[თეთრიწყაროს მუნიციპალიტეტი]] ― გ. [[1937]]) ― [[ქართველები|ქართველი]] ადვოკატი, პოლიტიკოსი, [[საქართველოს ეროვნული საბჭო]]სა და [[საქართველოს დამფუძნებელი კრება|დამფუძნებელი კრების წევრი]], ქართველი [[სოციალისტ-ფედერალისტები]]ს ერთ-ერთი ლიდერი.

==ბიოგრაფია==
დაიბადა [[ტფილისის გუბერნია|ტფილისის გუბერნიის]] თავად-აზნაურთა მარშლის ოჯახში. 1895 წელს დაამთავრა [[თბილისის კლასიკური გიმნაზია|თბილისის ვაჟთა პირველი გიმნაზია]], ხოლო 1899 წელს სანქტ-პეტერბურგის უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტი. შემდეგ სწავლობდა იურიევის უნივერსიტეტში. 1900 წელს დაბრუნდა სამშობლოში. [[1901]] წელს იყო [[სოციალისტ-ფედერალისტები|საქართველოს სოციალ-ფედერალისტთა პარტიის]] ერთ-ერთი დამაარსებელი და პარტიის არსებობის მანძილზე შედიოდა მის მთავარ კომიტეტში. 1905 წლიდან ეწეოდა საადვოკატო საქმიანობას. გამოდიოდა დამცველად პოლიტიკურ საქმეებზე, ითვლებოდა ერთ-ერთ საუკეთესო დამცველად, გამოირჩეოდა ორატორული ნიჭით. 1906 წელს იცავდა [[არსენ ჯორჯიაშვილი|არსენ ჯორჯიაშვილს]]. იყო თბილისის საქალაქო საბჭოს ხმოსანი. მონაწილეობდა [[მელიტონ ბალანჩივაძე|მელიტონ ბალანჩივაძის]] ეთნოგრაფიულ გუნდში, უკრავდა [[თარი|თარზე]]. 1906 წელს აირჩიეს [[რუსეთის იმპერიის I მოწვევის სახელმწიფო სათათბირო|რუსეთის იმპერიის I მოწვევის სახელმწიფო სათათბიროს]] დეპუტატად [[ტფილისის გუბერნია|ტფილისის გუბერნიიდან]]<ref>Боиович М. М., «Члены Государственной Думы» (портреты и биографии) первый созыв, М., 1906, ст. 471</ref>. სათათბიროში მუშაობდა „ტრუდოვიკთა“  ჯგუფში და გამოდიოდა საქართველოს [[ავტონომია|ავტონომიის]] მოთხოვნით. სათათბიროს დაშლის შემდეგ ბარათაშვილმა ხელი მოაწერა ე.წ. [[ვიბორგის საპროტესტო მოწოდება|ვიბორგის საპროტესტო მოწოდებას]], რისთვისაც სხვა ხელმომწერებთან ერთად გაასამართლეს და 1907 წლის დეკემბერში 3 თვით პატიმრობა მიუსაჯეს. სასამართლო პროცესზე მკაცრად გააკრიტიკა რუსეთის იმპერიის რეპრესიული პოლიტიკა.

ბარათაშვილი აქტიურად  მონაწილეობდა საქართველოს კულტურულ, საგანმანათლებლო და საზოგადოებრივ ცხოვრებაში: იყო [[ქართული დრამატული საზოგადოება|ქართული დრამატული საზოგადოების]] ყრილობის თავმჯდომარის მოადგილე 1913 წლიდან, [[ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოება|ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების]] წევრი, კავკასიის ვექილთა საბჭოს წევრი (1917 წელს). 1917 წლიდან იყო [[საქართველოს ეროვნული საბჭო]]ს წევრი. იყო „თბილისის უნივერსიტეტის დამფუძნებელი საზოგადოების“ წევრი, [[თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი]]ს ერთ-ერთი დამფუძნებელი. მისი პუბლიცისტური წერილები მუდმივად ქვეყნდებოდა ქართულ პერიოდულ პრესაში („[[ივერია (გაზეთი)|ივერია]]“, „[[სახალხო საქმე]]“ და სხვა). 

[[1918]] წლის [[26 მაისი|26 მაისს]] ხელი მოაწერა [[საქართველოს დამოუკიდებლობის აქტი|საქართველოს დამოუკიდებლობის აქტს]]. 1919 წლის 12 მარტიდან იყო [[საქართველოს დამფუძნებელი კრება|საქართველოს დამფუძნებელი კრების]] წევრი სოციალისტ-ფედერალისტების პარტიიდან. დამფუძნებელ კრებაში იყო სარეგლამენტო კომისიის თავმჯდომარე, საკონსტიტუციო, სამანდატო, სარეკომენდაციო, საპენსიო და შრომის კომისიების წევრი. 1919 წლიდან იყო თბილისის საქალაქო საბჭოს ხმოსანი. 1921 წელს საქართველოს საბჭოთა ოკუპაციის შემდეგ ჩართული იყო წინააღმდეგობის მოძრაობაში. 1922-1924 წლებში რამდენჯერმე დააპატიმრეს. 1923 წლის ნოემბერში მონაწილეობდა სოციალისტ-ფედერალისტების პარტიის იძულებით თვითლიკვიდაციაში. 1924 წლის მარტში [[სამსონ დადიანი|სამსონ დადიანთან]] და [[კირილე ნინიძე]]სთან ერთად სასამართლო პროცესზე იცავდა საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქს [[ამბროსი|ამბროსის]] და სამღვდელო პირთა ჯგუფს. შემდეგ წლებში აგრძელებდა საადვოკატო პრაქტიკას, იყო საქართველოს სსრ-ის დამცველთა კოლეგიის წევრი. 1937 წელს [[დიდი წმენდა|დიდი წმენდის]] დროს გარიცხეს ადვოკატთა კოლეგიის შემადგენლობიდან. იმავე წლის 17 აგვისტოს დააპატიმრეს და 14 სექტემბერს დახვრიტეს. მისი რეაბილიტაცია მოხდა [[1956]] წელს.

== ლიტერატურა ==
*{{წიგნი| ავტორი= [[ირაკლი ხვადაგიანი|ხვადაგიანი ი.]]| series=| სათაური=„საქართველოს დამფუძნებელი კრება 1919“| გამომცემლობა=„[[საბჭოთა წარსულის კვლევის ლაბორატორია]]“ |ადგილი=თბილისი |წელი=2016| origyear=| isbn=978-9941-0-9318-0| edition=|გვერდები=171-173}}
{{ქე|1|352}}
* საითიძე გ., „ბედშავი ქართველი ხალხის“ ინტერესების დამცველი.- ჟურნალი „საისტორიო ვერტიკალები“, N 1, თბილისი, 1991.

==რესურსები ინტერნეტში==
{{nplg ბიოგრაფია|00011917}}
{{nplg ილია|00001612}}

==სქოლიო==
{{სქოლიო}}

{{საქართველოს დამფუძნებელი კრების წევრები}}
{{თსუ-ს დამფუძნებლები}}

{{DEFAULTSORT:ბარათაშვილი, იოსებ}}

[[კატეგორია:დაბადებული 4 ნოემბერი]]
[[კატეგორია:დაბადებული  1874]]
[[კატეგორია:გარდაცვლილი 1937]]
[[კატეგორია:ქართველი ადვოკატები]]
[[კატეგორია:საქართველოს დამფუძნებელი კრების წევრები]]
[[კატეგორია:საბჭოთა კავშირის რეპრესიების მსხვერპლნი საქართველოში]]
[[კატეგორია:ბარათაშვილები|ი]]
[[კატეგორია:ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების წევრები]]
[[კატეგორია:სიკვდილით დასჯილი ქართველები]]
[[კატეგორია:საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრები]]
[[კატეგორია:რუსეთის იმპერიის I მოწვევის სახელმწიფო სათათბიროს დეპუტატები]]