იხილეთ წყარო გვერდისთვის ნაპოლეონ ბონაპარტი

{{ვიკი}}{{მრავალმნიშვნელოვნება|ნაპოლეონი|ნაპოლეონი (მრავალმნიშვნელოვანი)}}
{{ინფოდაფა მმართველი 
|ქვეყანა               = [[საფრანგეთი]]ს
|თანამდებობა           = [[საფრანგეთის მეფეების სია|იმპერატორი]]
|სახელი                  = ნაპოლეონ I
|ორიგინალური სახელი      = Napoléon I
|რიგი              = 
|რიგი-მეუღლეების          = 
|სურათი =Jacques-Louis_David_017.jpg
|წარწერა              =ნაპოლეონი თავის კაბინეტში. ავტ. [[ჟაკ-ლუი დავიდი]] (1812)
|მმართველობის დასაწყისი    = [[20 მარტი]] [[1804]], [[1 მარტი]] [[1815]] 
|მმართველობის დასასრული = [[6 აპრილი]] [[1814]], [[22 ივნისი]] [[1815]]
|კორონაცია  =[[2 დეკემბერი]] [[1804]], [[პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი|ნოტრ-დამი]] 
|წინამორბედი       = [[ლუი XVI]]
|მემკვიდრე             = 1. [[ლუი XVIII (საფრანგეთი)|ლუი XVIII]] (დე ფაქტო),
                 2. [[ნაპოლეონ II]] (დე იურე)
|სხვა წოდებები       = [[იტალია|იტალიის]] მეფე<br />[[რაინის კავშირი]]ს პროტექტორი<br />[[შვეიცარია|შვეიცარიის]] მედიატორი
|ვიცე–პრეზიდენტი      =      
|პარტია              = 
|დაბადების თარიღი        = [[1769]]
|დაბადების ადგილი       = [[აიაჩო]]
|გარდაცვალების თარიღი          = [[1821]]
|გარდაცვალების ადგილი         = [[წმინდა ელენეს კუნძული]] 
|ქორწინება              = 1. [[ჟოზეფინა ბოარნე]],<br />2. [[მარია ლუიზა ავსტრიელი]] 
|შვილები                 = [[ნაპოლეონ II]] 
|დინასტია             = [[ბონაპარტების დინასტია]]
|მამა                 = [[კარლო ბუონაპარტე]]
|დედა             = [[ლეტიცია რამოლინო]]
|ხელმოწერა=Firma Napoleón Bonaparte.svg}}

'''ნაპოლეონ ბონაპარტი''' ({{lang-fr|Napoleon Bonaparte}}; დ. [[15 აგვისტო]], [[1769]], [[აიაჩო]], [[კორსიკა]] — გ. [[5 მაისი]], [[1821]], [[წმინდა ელენეს კუნძული]]) — [[საფრანგეთი]]ს სამხედრო და პოლიტიკური ლიდერი, რომელსაც მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს [[ევროპის ისტორია]]ში. იყო [[საფრანგეთის რევოლუცია|საფრანგეთის რევოლუციის]] [[გენერალი]] და საფრანგეთის მმართველი, როგორც [[საფრანგეთის კონსულატი]]ს პრემიერ-კონსული [[1799]]-[[1804]] წლებში და შემდგომ როგორც „[[ფრანგთა იმპერატორი]]“ [[1804]]-[[1815]] წლებში, [[იტალია|იტალიის]] მეფე '''ნაპოლეონ I-ის''' სახელით [[1805]]-[[1814]] წლებში და [[რაინის კავშირი]]ს პროტექტორი [[1806]]-[[1814]] წლებში.

დაიბადა [[კორსიკა]]ში, სწავლობდა საფრანგეთში, როგორც არტილერიის ოფიცერი. პოპულარობა მოიხვეჭა საფრანგეთის რევოლუციის დროს, როდესაც წარმატებით უხელმძღვანელა სადამსჯელო ოპერაციებს აჯანყებულთა წინააღმდეგ. [[1799]] წელს ნაპოლეონმა მიაღწია საფრანგეთის პირველ კონსულობას, ხოლო ხუთი წლის შემდეგ გახდა საფრანგეთის პირველი იმპერატორი.

[[1812]] წელს, ნაპოლეონის [[რუსეთი]]ს კამპანია კრახით დასრულდა. [[1813]] წლის [[ოქტომბერი|ოქტომბერში]], [[ლაიფციგი|ლაიფციგთან]] ანტიფრანგულმა კოალიციამ ნაპოლეონის ჯარები დაამარცხა, რასაც მოყვა ნაპოლეონის პირველი გადადგომა [[1814]] წლის აპრილში. იგი გადასახლებულ იქნა [[ხმელთაშუა ზღვა|ხმელთაშუა ზღვის]] პატარა კუნძულ [[ელბა]]ზე. [[1815]] წლის [[მარტი|მარტში]] ის დაბრუნდა [[საფრანგეთი|საფრანგეთში]] და აღადგინა კონტროლი ხელისუფლებაზე, თუმცა მან ამჯერად ხელისუფლება მხოლოდ ას დღეს შეინარჩუნა. [[1815]] წლის 18 ივნისს [[ვატერლოოს ბრძოლა|ვატერლოოსთან]] იგი საბოლოოდ დამარცხდა (იხილეთ [[ვატერლოოს ბრძოლა]]) და გადასახლებულ იქნა [[ატლანტის ოკეანე|ატლანტის ოკეანის]] სამხრეთის შორეულ [[წმინდა ელენეს კუნძული|წმინდა ელენეს კუნძულზე]], სადაც იგი ექვსი წლის შემდეგ, [[1821]] წლის [[5 მაისი|5 მაისს]], გარდაიცვალა.

== აღზრდა და განათლება ==
[[ფაილი:Carlo Maria Bonaparte.jpg|მინი|მარცხნივ|ნაპოლეონის მამა [[კარლო ბუონაპარტე]]]]
ნაპოლეონ ბონაპარტი  დაიბადა  [[1769]]  წლის [[15 აგვისტო]]ს [[ხმელთაშუა ზღვა|ხმელთაშუა ზღვის]]  კუნძულ [[კორსიკა|კორსიკის]] ქალაქ [[აიაჩო]]ში. ამ მოვლენამდე სამი თვით ადრე კორსიკელი ხალხი იძულებული გახდა საფრანგეთის ბატონობას დამორჩილებოდა. ნაპოლეონი ბავშვობიდანვე ისმენდა ამბებს კორსიკელების დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლაზე და ამ ბრძოლაში თავისი მშობლების მონაწილეობის შესახებ.

კუნძული [[კორსიკა]], რომელიც დიდი ხნის განმავლობაში ეკუთვნობა [[გენუის რესპუბლიკა|გენუის სავაჭრო რესპუბლიკა]]ს, რამდენიმე საუკუნე იბრძოდა თავისი დამოუკიდებლობისთვის. აღსანიშნავია, რომ [[XIV საუკუნე|XIV საუკუნიდან]] [[XVIII საუკუნე]]მდე კორსიკაზე თორმეტი სახალხო აჯანყება მოხდა. ერთ-ერთი აჯანყების დროს, [[1755]] წელს, ადგილობრივებმა მოახერხეს საკუთარი ტერიტორიებიდან გენუელების განდევნა. 

რაკი დარწმუნდა, რომ [[კორსიკა]] მას აღარ ეკუთვნოდა, [[გენუის რესპუბლიკა]]მ [[1768]] წელს თავისი ფაქტიურად უკვე არარსებული "უფლებები" კორსიკაზე საფრანგეთის მეფე [[ლუდოვიკო XV (საფრანგეთი)|ლუდოვიკო XV]]-ს მიჰყიდა. როდესაც ეს კორსიკელებმა გაიგეს, მათ კვლავ ხელი მოჰკიდეს იარაღს. გმირული წინააღმდეგობის მიუხედავად მათ ვერ შეძლეს ფრანგების დამარცხება. კორსიკა საფრანგეთის სამფლობელოდ გამოცხადდა. 

ამრიგად, ნაპოლეონმა თავისი ბავშვობა კუნძულზე გაატარა სწორედ მაშინ, როდესაც აქ, ერთი მხრივ, ჯერ კიდევ გული შესტკიოდათ უეცრად დაკარგულ პოლიკიკურ დამოუკიდებლობაზე, ხოლო, მეორე მხრივ, მემამულეებისა და ქალაქის ბურჟუაზიის ნაწილი უკვე ეკითხებოდა თავის თავს: უმჯობესი ხომ არ იქნება ერთხელ და სამუდამოდ გადავიქცეთ საფრანგეთის არა ნაძალადევ, არამედ სულითა და გულით მორჩილ ქვეშევრდომადო.

ნაპოლეონის მამა, [[კარლო ბუონაპარტე|კარლო ბონაპარტი]], "ფრანგულ" პარტიას მიემხრო, პატარა ნაპოლეონს კი ეზიზღებოდა უცხო ფრანგები.  

[[კარლო ბუონაპარტე|კარლო ბონაპარტმა]] [[1764]] წელს იქორწინა [[ლეტიცია რამოლინო]]ზე. მათ ჰყავდათ 13 შვილი, რომელთაგანაც მხოლოდ 8–მ მიაღწია სრულწლოვნებას.
* ნაპოლეონ ბუონაპარტე (1764/1765 – [[17 აგვისტო]] [[1765]])
* მარია ანა ბუონაპარტე ([[3 იანვარი]] [[1767]] – [[1 იანვარი]] [[1768]])
* [[ჟოზეფ ბონაპარტი]]  ([[7 იანვარი]] [[1768]] – [[28 ივლისი]] [[1844]])
* '''ნაპოლეონ ბონაპარტი ''' ([[15 აგვისტო]] [[1769]] – [[5 მაისი]] [[1821]])
* მარია ანა ბუონაპარტე ([[1770]]), 
* მარია ანა ბუონაპარტე ([[14 ივლისი]] – [[23 ნოემბერი]] [[1771]]), 
* ერთი დაუბადებელი ვაჟი
* [[ლუსიენ ბონაპარტი]] ([[21 მაისი]] [[1775]] – [[29 ივნისი]] [[1840]]), 
* [[ელიზა ბონაპარტი]]  ([[13 იანვარი]]  [[1777]] – [[7 აგვისტო]] [[1820]]), 
* [[ლუის ბონაპარტი]] ([[2 სექტემბერი]] [[1779]] – [[25 ივლისი]] [[1844]]), 
* [[პოლინ ბონაპარტი]] ([[20 ოქტომბერი]] [[1780]] – [[9 ივნისი]] [[1825]]), 
* [[კაროლინ ბონაპარტი]] ([[24 მარტი]] [[1782]] – [[18 მაისი]] [[1839]]), 
* [[ჟერომ ბონაპარტი]] ([[15 ნოემბერი]] [[1784]] - [[24 ივნისი]] [[1860]]).

ნაპოლეონის მამამ, რომელიც საფრანგეთის მომხრე გახდა, გადაწყვიდა ფრანგული აღზრდა მიეცა თავისი შვილებისთვის. მან შეიტანა განცხადება [[პარიზი]]ს სამხედრო სკოლაში: ითხოვდა თავისი ორი უფროსი ვაჟის მიღებას. 

[[1779]] წლის [[28 მარტი]]ს გადაწყვეტილებით, ნაპოლეონ ბონაპარტი ბრიენის სამხედრო სკოლაში მიიღეს. 

მანამდე მიღებულ მის განათლებაზე, ცოტა რამ არის ცნობილი. ხუთი წლის ასაკში იგი [[აიაჩო]]ს მონაზვნების სკოლაში სწავლობდა, სადაც წერა-კითხვა შეისწავლა. შემდეგ ოთხის წელი აბატ რეკოს სკოლაში გაატარა. 

ბრიენის სამხედრო სკოლაში შესვლამდე, ფრანგული ენის დასახვეწად, რომელიც კარგად არ იცოდა, ოტენის კოლეჯში სწავლობდა. კოლეჯის დასრულების შემდეგ ნაპოლეონმა [[არტილერია]] აირჩია და ასე მოხვდა [[პარიზი]]ს სამხედრო სკოლაში. [[ინვალიდთა სახლი|ინვალიდების სასახლის]] გვერდით მდებარე ამ დაწესებულებაში, სხვადასხვა ტექნიკური და ჰუმანიტარული საგნების გარდა, ასწავლიდნენ [[ფორტიფიკაცია|ფორტიფიკაცია]]ს და [[ფარიკაობა|ფარიაკობა]]ს, მაგრამ, როგორც ნაპოლეონი ამბობდა, არაფერს ომის ხელოვნებაზე.

პარიზის სამხედრო სკოლაში სწავლის დროს, ნაპოლეონსა და მის ოჯახს დიდი განსაცდელი შეემთხვა, ნაპოლენის მამის —  [[კარლო ბუონაპარტე|კარლო ბონაპარტის]] გარდაცვალების გამო.

სამხედრო სკოლაში ერთი წლის სწავლის შემდეგ ნაპოლეონი ჩაირიცხა არმიაში უფროს ოფიცრად და გაიგზავნა [[გარნიზონი|გარნიზონში]], რომელიც იდგა  სამხრეთ საფრანგეთში, ქალაქ [[ვალანსი|ვალანსში]].     

== ადრეული წლები ==
ნაპოლეონი [[1789]] წელს საფრანგეთში დაწყებულ [[საფრანგეთის დიდი რევოლუცია|რევოლუციას]] თავიდანვე მიემხრო. თუ მივიღებთ მხედველობაში ნაპოლეონის სოციალურ მდგომარეობას, იგი მხოლოდ მოიგებდა [[ბურჟუაზია|ბურჟუაზიის]] გამარჯვებით. [[კორსიკა]]ში აზნაურები არასოდეს არ სარგებლობდნენ იმ უფლებებითა და უპირატესობებით, რომლებსაც ესოდენ აფასებდნენ საფრანგეთის აზნაურები; ფრანგების მიერ ახლახანს დაპყრობილი შორეული "ველური" კუნძულიდან მოსულ წვრილმიწათმფლობელ პროვინციელს არავითარ შემთხვევაში არ შეეძლო ჰქონოდა დიდი და სწარაფი კარიერის იმედი სამხედრო სამსახურში. თუკი ნაპოლეონს რაიმე მაინც მოსწონდა [[XVIII საუკუნე|XVIII საუკუნის]] საგანმანათლებლო ლიტერატურაში ეს იყო მოძღვრება თანასწორობის შესახებ. ერთადერთი რამ, რითაც ბონაპარტის გული მოიგო [[1789]] წლის რევოლუციამ ეს [[ადამიანისა და მოქალაქის უფლებათა დეკლარაცია]]. ამიერიდან მხოლოდ პირად ნიჭს შეეძლო შეეწყო ხელი ადამიანისთვის სოციალურ კიბეზე ასვლაში.

რევოლუციის მიმდინარეობისას, [[1793]] წელს მომხდარმა ერთმა მოვლენამ სრულიად მოულოდნელად შეცვალა ნაპოლეონის სამსახურებრივი მდგომარეობა. ამ დროს სამხრეთ საფრანგეთში იფეთქა კონტრევოლუციურმა აჯანყებამ. ქალაქმა [[ტულონი|ტულონმა]] განდევნა, ნაწილობრივ კი დახოცა რევოლუციური ხელისუფლების წამომადგენლები და დასახმარებლად მოიწვია ინგლისური ფლოტი. რევოლუციური არმია ხმელეთიდან მიადგა ტულონს და ალყა შემოარტყა.

ალყა წარუმატებლად მიმდინარეობდა. მოხდა ისე, რომ ალყის ერთ-ერთი ხელმძღვანელი ნაპოლეონის ძველი ნაცნობი აღმოჩნდა. ერთხელ, ბონაპარტმა [[ტულონი|ტულონთან]] მდებარე ბანაკში ინახულა თავისი თანამემამულე და მოუყვა საკუთარ გეგმაზე, რომლითაც შეიძლებოდა ტულონის აღება და ინგლისელთა ფლოტის განდევნა ნაპირიდან. ამის მოსმენის შემდეგ, ნაპოლეონი საალყო არტილერიის უფროს თანაშემწედ დანიშნეს. ხანგრძლივი წინააღმდეგობისა და დაყოვნების შემდეგ, რასაც იჩენდნენ უმღლესი ხელისუფალნი, მაინცდამაინც არ ენდობოდნენ ბანაკში შემთხვევით მოსულ ვიღაც უცნობ ახალგაზრდა კაპიტანს, ნაპოლეონმა მაინც მიიღო დასტური ქალაქის აღების თავისი გეგმა განეხორციელებინა. ტულონი მეფის მომხრეთა მნიშვნელოვანი დასაყრდენი იყო სამხრეთ საფრანგეთში. [[1793]] წლის [[17 დეკემბერი|17 დეკემბერს]] კი, ნაპოლეონის მიერ ეფექტურად გათვლილი სამხედრო მანევრებით, ქალაქი დანებდა რევოლუციურ ჯარს. 24 წლის ნაპოლეონმა თავისი პირველი ბრძოლა ტრიუმფალური გამარჯვებით დაასრულა. 

ტულონი მიუდგომელ ციხედ ითვლებოდა. ბევრითვის დაუჯერებელი იყო, რომ მისი აღება  ყველასთვის უცნობმა, ვინმე ბონაპარტმა შეძლო. ამ დროს, ქალაქის საალყო ბანაკში იმყოფებოდა ერთი გავლენიანი ადამიანი [[ოგიუსტენ რობესპიერი|ოგიუსტენ რობერსპიერი]], [[მაქსიმილიან რობესპიერი|მაქსიმილიან რობერსპიერი]]ს ძმა. იგი ესწრებოდა ქალაქის აღებას და მანვე აღწერა ეს ამბავი [[პარიზი|პარიზში]] გაგზავნილ მოხსენებაში. ამან სწრაფი ნაყოფი გამოიღო: [[1794]] წლის [[14 იანვარი|14 იანვრის]] დადგენილებით ნაპოლეონ ბონაპარტმა მიიღო ბრიგადის გენერლის ხარისხი. 

მაშინ, როდესაც ნაპოლეონმა [[ტულონი]] აიღო, იყო პერიოდი [[მაქსიმილიან რობესპიერი|რობერსპიერი]]ს რევოლუციური [[დიქტატურა|დიქტატურის]] აყვავებისა. [[1794]] წელს საფრანგეთის ხელისუფალნი ამზადებდნენ გეგმას [[პიემონტი|პიემონტში]], ჩრდილოეთ იტალიაში შეჭრისთვის, რათა იქიდან ავსტრიას დამუქრებოდნენ. [[ოგიუსტენ რობესპიერი|ოგიუსტენ რობერსპიერთან]] სიახლოვე ნაპოლეონს აძლევდა საშუალებას თავისი ოცნების ასრულებაში და იტალიის დაპყრობაში მონაწილეობის მიღებაში. თუმცა, ნაპოლეონის ამ გეგმას არ ეწერა განხორციელება. ამავე წელს, ბონაპარტისთვის სრულიად მოულოდნელად, მომხდარმა პოლიტიკურმა მოვლენებმა ყველაფერი თავდაყირა დააყენა. 

9 თერმიდორის დღეს ([[27 ივლისი]]) [[ეროვნული კონვენტი|კონვენტი]]ს სხდომაზე დააპატიმრეს [[მაქსიმილიან რობესპიერი|მაქსიმილიან რობერსპიერი]], მისი ძმა [[ოგიუსტენ რობესპიერი|ოგიუსტენი]], [[იაკობინელები|იაკობინელთა]] წრის სხვა მომხრეები და მეორე დღესვე სიკვდილით დასაჯეს. მთელ საფრანგეთში დაუყოვნებლივ დაიწყო დაპატიმრება ისეთი პირებისა, რომლებიც განსაკუთრებით იყვნენ დაახლოებულნი [[მაქსიმილიან რობესპიერი|რობერსპიერთან]]. [[ოგიუსტენ რობესპიერი|ოგიუსტენი]]ს სიკვდილით დასჯიდან ორ კვირაში ნაპოლეონი დააპატიმრეს, თუმცა 14 დღის შემდეგ გაათავისუფლეს, რადგან მის საქმეში არაფერი აღმოჩნდა ისეთი, რაც შეიძლებოდა მის წინააღმდეგ დევნის დაწყების საბაბი გამხდარიყო. 

==13 ვანდემიერი==
[[ფაილი:13Vendémiaire.jpg|350px|მინი|13 ვანდემიერი, საარტილერიო ცეცხლი პარიზის ქუჩებში]]
ციხიდან გამოსვლის შემდეგ ნაპოლეონი მალევე დარწმუნდა, რომ დრო გამოიცვალა და მისი ბედნიერად დაწყებული კარიერა შეჩერებულია. ახლა ხალხი ეჭვის თვალით უყრებდა მას. [[ტულონი]]ს გმირული ღვაწლი უკვე დავიწყებული იყო 9 თერმიდორის შემდეგ და, ყოველ შემთხვევაში, ნაპოლეონს ისე დიდად აღარ აფასებდნენ, როგორც ამ მოვლენის პირველ მომენტში. 

თანაც ნაპოლეონს ამ დროს მოუსწრო ახალმა უსიამოვნებამ. საზოგადოებრივი ხსნის კომიტეტმა მოულოდნელად უბრძანა მას [[ვანდეა]]ში წასვლა მეამბოხეთა დასამშვიდებლად; როდესაც გენერალი ბონაპარტი [[პარიზი|პარიზში]] ჩავიდა, გაიგო, რომ მას აძლევდნენ ქვეითი ჯარის სარდლობას, თუმცა იგი [[არტილერია|არტილერისტი]] იყო და არ სურდა ქვეით ჯარში სამსახური. კომიტეტის წევრთან მომხდარი  შელაპარაკების შემდეგ ნაპოლეონმმა გადაწყვიტა სამსახურიდან წამოსვლა. მის ცხოვრებაში კვლავ დადგა მატერიალური გაჭირვების პერიოდი. ბოლოს, როგორც იქნა, [[1795]] წლის აგვისტოში იგი ჩარიცხეს როგორც არტილერიის გენერალი საზოგადოებრივი ხსნის კომიტეტის [[ტოპოგრაფია|ტოპოგრაფიულ]] განყოფილებაში. ეს თანამდებობა ნაპოლეონს ბევრს არაფერს აძლევდა მატერიალური თვალსაზრისით. თუმცა მალე ბედმა კვლავ გაუღიმა, [[საფრანგეთის პირველი რესპუბლიკა|საფრანგეთის რესპუბლიკა]]ს კვლავ დასჭირდა იგი და ისევ იმ მტრის წინააღმდეგ, რომლებიც [[ტულონი]]ს ალყისას დაამარცხა. 

[[1795]] წელი ერთ-ერთი გარდამტეხი წელი იყო საფრანგეთის [[ბურჟუაზია|ბურჟუაზიული]] [[რესპუბლიკა|რესპუბლიკის]] ისტორიაში. როგორც ზამთარი, ისე გაზაფხული საშინელი იყო, მუშები შიმშილობდნენ, დაბალი ფენის წამომადგენლებს უდიდეს გაჭირვებაში უწევდათ ცხოვრება. ხელისუფლებაში მოსული [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]] კი ვერ უმკლავდებოდა არსებულ სიტუაციას. ამ წელს მუშათა გარეუბანში ორი დიდი აჯანყება მოხდა, რომლებიც ხელისუფლებამ სასტიკად ჩაახშო. 

ამ დროს გააქტიურებულ [[როიალისტი|როიალისტებს]] არ სურდათ გაეგოთ ის, რაც [[1789]]-[[1795]] წლებში მოხდა: რომ [[ფეოდალიზმი]] დაინგრა და არასოდეს დაბრუნდება, რომ იწყება [[კაპიტალიზმი|კაბიტალიზმი]]ს ხანა, რომ რევოლუციურმა [[ბურჟუაზია]]მ ზღუდე აღმართა საფრანგეთის ისტორიის ძველსა და ახალ პერიოდებს შორის და რომ მათი იდეები [[მონარქია|მონარქიის]] აღდგენისა უცხოა ქალაქისა და ბურჟუაზიის უმრავლესობისთვის. 

მიუხედავად არსებული მდგომარეობისა, [[როიალისტი|როიალისტებს]] მაინც ჰქონდათ ხელისუფლებასთან დაპირიპირების მცდელობა, რომელშიც ჩაბმულები იყვნენ საფრანგეთიდან განდევნილი ემიგრანტებიც, მაგრამ მათ საფრანგეთში მოსვლასა და აჯაყებას წარმატებული შედეგი არ მოუტანია, რესპუბლიკის ჯარებმა მოახერხეს ამ შეტევის მოგერიება. თუცა, ამ მარცის მიუხედავად, ისისნი თავს წაგებულებად არ თვლიდნენ. მალე, დაახლოებით ორ თვეში, ისევ მოაწყვეს გამოსვლა, ამჯერად [[პარიზი|პარიზში]]. დედაქალაქში კვალვ დიდი იყო მუშათა უკმაყოფილება, ხელისუფლების მთავარი დასაყრდენი კი ამ დროს ჯარი იყო, თუმცა მას არ ჰყავდა სათანადო წინამღღოლი, გენერალი, რომელიც შეძლებდა სიტუაციის სწორად შეფასებას და საჭირო გადაწყვეტილებების მიღებას. მაშინ, როცა უშუალო დაპირიპირეები დაიწყო აჯანყებულებასა და რესპუბლიკის სამხედრო ნაწილებს შორის, ეროვნულმა კონვენტმა გადაწყვიტა შეიარაღებული ძალების უფროსად დაენიშნა [[პოლ ბარასი]], 9 თერმიდორის დროს მომხდარი გადატრილების ერთ-ერთი მთავარი მონაწილე. 

[[პოლ ბარასი]] თანამედროვეთა თვალში შეფასებული იყო, როგორც ხაზინის ქურდი, [[ავანტიურისტი]], ცბიერი, უპრინციპო კარიერისტი, მაგრამ მაინც უაღრესად ჭკვიანი და გაჭრიახი ადამიანი. მას ესმოდა, რომ დაწყებულ დაპირიპირებას შეეძლო დაეჩქარებინა [[ბურბონები|ბურბონთა]] რესტავრაცია საფრანგეთში, რაც მისთვის პირდაპირ საფრთხეს წარმოადგენდა. საჭირო იყო ბრძოლის დაუყოვნებლივ დაწყება, მაგრამ ბარასი არ იყო სამხედრო კაცი. დაუყოვნებლივ საჭირო იყო გენერლის დანიშვნა, და აქ ბარსს გაახსენდა ახალგაზრდა კაცი, რომელიც უკანასკნელ დროს რამდენჯერმე მივიდა მასთან თხოვნით. ბარასმა არაფერი იცოდა ამ კაცის შესახებ, გარდა იმისა, რომ ეს იყო გადამდგარი გენერალი, რომ მან თავი ისახელა [[ტულონი]]ს აღების დროს, მაგრამ ამის შემდეგ შეემთხვა რაღაც უსიამოვნება და რომ ახლა იგი,  მცირე შემოსავლის გამო, დიდ გაჭირვებას განიცდიდა დედაქალაქში. ბარასმა ბრძანა მოენახათ და მასთან მიეყვანათ იგი. 

საბოლოოდ, ნაპოლეონი დათანხმდა ეხელმძღვანელა აჯანყებულთა წინააღმდეგ მიმართული ოპერაციისთვის, მხოლოდ ერთი პირობით — არავინ არ უნდა ჩარეულიყო მის განკარგულებებში. როდესაც ბონაპარტი გაეცნო მდგომარეობას, მან დაინახა, რომ აჯანყება მეტად ძლიერი და საშიში იყო ხელისუფლებისთვის. მაგრამ, ნაპოლეონს ჰქონდა სამოქმედო გეგმა, რომელიც [[არტილერია|არტილერიის]] ულმობელ გამოყენებას ემყარებოდა. მისი ბრძანებით ზარბაზნები [[ეროვნული კონვენტი|კონვენტი]]ს სასახლესთან მიიტანეს. 

[[5 ოქტომბერი|13 ვანდემიერი]] იყო დღე, რომელმაც გაცილებით დიდი როლი ითამაშა ნაპოლეონის ცხოვერბაში, ვიდრე მისმა პირველმა გამოსვლამ — [[ტულონი]]ს ალყამ. ამბოხებულები დაიძრნენ [[ეროვნული კონვენტი|კონვენტი]]ს სასახლისაკენ, და მათ მიეგება ბონაპარტის [[არტილერია|არტილერიის]] გრიალი. აღსანიშნავია, რომ მეამბოხეებს იქამდე ჰქონდად ზარბაზნების ხელში ჩაგდების შანსი, მაგრამ დააგვიანეს, ზარბაზნების საპასუხოდ მათ მხოლოდ თოფები მოეპოვებოდათ. შუადღისთვის ყველაფერი გათავდა. მეამბოხეებმა დატოვეს რამდენიმე ასეული გვამი, თან წაიყვანეს დაჭრილები და გაიქცნენ სხვადასხვა მიმართულებით. საღამოს [[პოლ ბარასი|ბარასმა]] მხურვალე მადლობა გამოუცხადა ახალგაზრდა გენერალს და მისი მტკიცე მოთხოვნით ბონაპარტი დაინიშნა სახმედრო ძალების სარდლად. 

ამ ახალგაზრდა კაცში [[პოლ ბარასი|ბარასსაც]] და ხელისუფლების სხვა წარმომადგენლებსაც ძალიან მოეწონათ ის შეუშფოთებელი და სწრაფი გამბედაობა, რომელიც გამოიჩინა ბონაპარტმა ისეთი, ჯერ კიდევ გაუგონარი, საშუალების ხმარებაში, როგორიცაა ზარბაზნის სროლა ქალაქში, პირდაპირ მოქალაქეების მიმართულებით. 

ამ დღემ პირველად გაუთქვა სახელი ბონაპარტს არა მარტო სამხედრო წრეებში, სადაც მას ნაწილობრივ უკვე იცნობდნენ [[ტულონი]]ს შემდეგ, არამედ საზოგადოების ყველა ფენაში, იქაც კი, სადაც მას ჯერ არავინ იცნობდა. ამ დროიდან მას მოიხსენიებდნენ, როგორც „გენერალ ვანდემიერს“, ეს მეტსახელი დავიწყებას მიეცა მხოლოდ მომდევნო წელს, როდესაც მან იტალიაში რამდენიმე მნიშვნელოვანი გამარჯვება მოიპოვა. პოლიტიკოსები, რომლებმაც 13 ვანდემიერის შემდეგ ხელში ჩაიგდეს ძალაუფლება და და მათ შორის ყველაზე გავლენიაანი [[პოლ ბარასი|ბარასი]], [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორიის]] მმართველობის დამყარების პირველივე დღეებიდანვე დიდ იმედებს ამყარებდნენ ახალგაზრდა გენერალზე. ამ დროს ისინი დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ მომავალშიც შეიძლებოდა მასზე დაყრდნობა. 

==იტალიის პირველი კამპანია==
იმ დროიდან მოყოლებული, როდესაც ნაპოლეონმა გაანადგურა 13 ვანდემიერის კონტრევოლუციური აჯანყება და მოიპოვა [[პოლ ბარასი]]სა და სხვა მაღალი თანამდებობის პირების ნდობა, იგი განუწყვეტლივ ცდილობდა დაერწმუნებინა ისინი, რომ აუცილებელია [[საფრანგეთის პირველი რესპუბლიკა|საფრანგეთმა]] დაასწროს მის წინააღმდეგ ხელახლა შემდგარ სახელმწიფოთა [[კოალიცია]]ს — დაიწყოს შეტევითი ომი ავსტრიელებისა და მათი იტალიელი მოკავშირეების წინააღმდეგ, რისთვისაც საჭიროა შეიჭრას ჩრდილოეთ იტალიაში. 

ამ დროს ანტიფრანგულ კოალიციაში მოიაზრებოდნენ შემდეგი სახელმწიფოები: [[ავსტრია]], [[ინგლისი]], [[რუსეთის იმპერია|რუსეთი]], [[სარდინიის სამეფო]] და რამდენიმე გერმანული სახელმწიფო ([[ვიურტემბერგი|ვიუტემბერგი]], [[ბავარია]], [[ბადენი]] და სხვ.). [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]], ფიქრობდა  მომავალი სამხედრო კამპანია ეწარმოებინა სამხრეთ-დასავლეთ გერმანიაში და ამ ტერიტორიის გავლით ავსტრიის მკვიდრ სამფლობელოებზე შეჭრილიყო. ამ ლაშქრობისთვის დირექტორია ამზადებდა თავის საუკეთესო ჯარსა და ყველაზე გამოჩენილ გენერლებს.

რაც შეეხება გენერალი ბონაპარტის დაჟინებულ რჩევებს, სამხრეთ საფრანგეთიდან მოსაზღვრე ჩრდილოეთ იტალიაში შეჭრის შესახებ, დირექტორია მაინც და მაინც არ იყო მოხიბლული ამ გეგმით. 

საბოლოოდ, როდესაც წამოიჭრა საკითხი თუ ვინ უნდა დაეყენებინათ მთავარსარდლად ფრონტის ამ მეორეხარისხოვან ხაზზე, გადაწყდა ნაპოლეონის დანიშვნა, ვინაიდან არც ერთი სხვა გამოჩენილი და სახელგანთქმული გენერალი არ ცდილობდა ამ თანამდებობის მიღებას. 

როდესაც ბონაპარტი პირველად გამოცხადდა თავის არმიაში და დაათვალიერა იგი, უცბად მიხვდა თუ რატომ არ ცდილობდა ამ თანამდებობის დაკავებას [[საფრანგეთის პირველი რესპუბლიკა|საფრანგეთის რეპუბლიკის]] არც ერთი გამოჩენილი გენერალი. არმია ცუდად აღჭურვილ, სურსათისა და შესაბამისი ტანსაცმლის არმქონე და არაორგანიზებულ ბრბოს უფრო წარმოადგენდა. ამ დროს საფრანგეთის მთავრობა ძალიან მცირე თანხებს იმეტებდა ჯარისათვის, მაგრამ ეს შემცირებული ფინანსებიც სხვადასხვა უწყებათა მაღალჩინოსნების ჯიბეებში ხვდებოდა.

როდესაც ნაპოლეონმა პირველად მოინახულა მის დაქვემდებარებაშო მყოფი არმია, მოახსენეს, რომ ერთმა ათასეულმა უარი განაცხადა შეესრულებინა ბრძანება და გადასულიყო სხვა, ახალმიჩენილ რაიონში, რადგან არცერთ ჯარისკაცს არ ჰქონდა ფეხსაცმელი. არმიის მძიმე ადამიანურ და ფინანსურ მდგომარეობას ემატებოდა აქ გავრცელებული უდისციპლინობა. 

ბონაპარტის წინაშე იდგა რთული ამოცანა: მას ტანსაცმლით უნდა უზრუნველეყო თავისი არმია და განემტკიცენინა მასში დისციპლინა, მაგრამ ყოველივე ეს უნდა გაეკეთებინა გზადაგზა, თვით ლაშქრობის დროს; ლაშქრობის გადადება კი მას არავითარ შემთხვევაში არ სურდა. 

27 წლის გენარლმა თავიდანვე ყველას აგრძნობინა, რომ თავის არმიაში არ მოითმენდა არავითარ წინააღმდეგობას და ყველა მოწინაარმდეგეს, რა რანგისა და წოდებისაც არ უნდა ყოფილიყო, სადანადოდ გაუსწორდებოდა. ამის გამო, მას ხშირად უხდებოდა უკიდურესი ზომების გატარება, მათ შორის ურჩი ხელქვეითების დახვრეტა.  

ნაპოლეონს ჯარში არსებული სიტუაცია დიდ პრობლემას უქმნიდა, მაგრამ იგი ისეთ მდგომარეობაში იმყოფებოდა, რომ არმიის საბოლოო მოწესრიგებამდე საომარი მოქმედებების გადადებას ვერ შეძლებდა, რადგან ეს ფაქტიურად ნიშნავდა მთელი სამხედრო კამპანიის ხელიდან გაშვებას. მან გადაწყვიტა ის, რაც მშვენივრად არის ჩამოყალიბებული მის პირველ მოწოდებაში ჯარისადმი: „ჯარისკაცებო, თქვენ ტანთ არ გაცვიათ, საჭმელ-სასმელი გაკილიათ… მე მინდა წაგიყვანოთ ქვეყნიერების უნოყიერეს ადგილებში…“

[[ფაილი:David - Napoleon crossing the Alps - Malmaison1.jpg|thumb|250px|right|ნაპოლეონი ალპების გადაკვეთისას]]

ბონაპარტი იმ აზრისა იყო, რომ ჯარს ომში თავისი თავი თვითონ უნდა ერჩინა და რომ საჭირო იყო თითოეული ჯარიკაცის პირადად და უშუალოდ დაინტერესება მომავალი ძარცვით ჩრდილოეთ იტალიაში, რომ ეს ძარცვა და მისგან სარგებელის მიღება არ უნდა გადადებულიყო, არამედ თვითონ არმია უნდა ყოფილიყო დაინტერესებული ომის მიმდინარეობისას ნადავლის სახით მიეღო ყველაფერი რაც სჭირდებოდა და უფრო მეტიც.

[[1796]] წლის [[9 აპრილი|9 აპრილს]] ნაპოლეონმა [[ალპები]]ს გზით დაძრა თავისი ჯარი და იტალიაში გამოჩენისთანავე აქტიურ მოქმედებებზე გადავიდა. მის წინაშე იდგნენ [[ავსტრია|ავსტრიისა]] და [[სარდინიის სამეფო|პიემონტი]]ს გაერთიანებული ჯარები, სამ ნაწილად გაფანტული [[პიემონტი]]სა და [[გენუის პროვინცია|გენიუს]] გზებზე. პირველი ბრძოლა [[12 აპრილი|12 აპრილს]] [[მონტენოტის ბრძოლა|მონტენოტთან]] მოხდა, სადაც ფრანგებმა გაიმარჯვეს.

ბონაპარტმა თავისი ძალები ერთ მუშტად შეკრა, შეცდომაში შეიყვანა ავსტრიელთა მთავარსარდალი, რომელიც იმყოფებოდა უფრო სამხრეთით — [[გენუის პროვინცია|გენუის]] გზაზე, და სწრაფად დაესხა თავს ავსტრიელთა ცენტრს. ავსტრიელები რამდენიმე საათში გაანადგურეს, მაგრამ ეს მათი არმიის მხოლოდ ნაწილი იყო.  

შემდეგი დაპირისპირება ([[მილეზიმოს ბრძოლა|მილეზიმო]]სთან) მოხდა პირველი ბრძოლიდან ორი დღის შემდეგ. ამ შეტაკებაში [[სარდინიის სამეფო|პიემონტი]]ს ჯარი სასტიკად დამარცხდა. უამრავი მეომარი დაიღუპა, 5 000 იტალიელი ტყვედ ჩავარდა, ნადავლის სახით ფრანგებმა 13 ზარბაზანი ჩაიგდეს ხელში, მოწინააღმდეგე არმიის გადარჩენილი ნაწილები ბრძოლის ველიდან გაიქცნენ. ნაპოლეონმა დაუყოვნებლივ განაგრძო გზა ისე, რომ მტრისთვის საშუალება არ მიეცა გონს მოსულიყო და ძალები მოეკრიბა. 

[[1796]] წლის აპრილში, ზედიზედ მოპოვებული გამარჯვებების მიუხედავად, ნაპოლეონმა იცოდა, რომ მას სჭირდებოდა [[სარდინიის სამეფო|პიეონმტთან]] სწრაფად გაეფორმებინა [[სეპარატული ზავი]], რათა პირისპირ დარჩენილიყო მხოლოდ ავსტრიელებთან. 

როცა ფრანგებმა კვლავ გაიმარჯვეს პიემონტელებზე [[მონდოვის ბრძოლა|მონდოვთან]] და ეს ქალაქი ბონაპარტს ჩაბარდა, იტალიელები დათანხმდნენ საზავო მოლაპარაკებების დაწყებას და [[28 აპრილი|28 აპრილს]] ორ მხარეს შორის დროებითი ზავი დაიდო. ამ ზავის პირობები დამარცხებულისთვის მეტად მძიმე გამოდგა: [[სარდინიის სამეფო|პიემონტი]]ს მეფე, [[ვიტორიო ამადეო III (სარდინია)|ვიტორიო ამადეო III]], ბონაპარტს უთმობდა ორ თავის საუკეთესო ციხეს და ბევრ სხვა პუნქტს. 

[[სარდინიის სამეფო|პიემონტთან]] საბოლოო ზავი დაიდო [[პარიზი|პარიზში]] [[1796]] წლის [[15 მაისი|15 მაისს]]. პიემონტმა აიღო ვალდებულება თავის ტერიტორიაზე არ გაეშვა უცხო ჯარები, გარდა საფრანგეთისა, არ შეკრავდა კავშირს არცერთ სხვა სახელმწიფოსთან და საფრანგეთს დაუთმობდა [[სავოიის დეპარტამენტი|სავოია]]სა და [[ნიცა]]ს. ასევე, პიეომონტი ვალდებულებას კისრულობდა საფრანგეთის არმიისათვის მიეწოდებინა სურსათი და სხვა საჭირო პროდუქტები. 

[[ფაილი:General Bonaparte giving orders at the Battle of Lodi.jpg|300px|thumb|right|გენერალი ნაპოლეონი იძლევა განკარგულებას ([[ლოდის ბრძოლა]])]]

იტალიელების წინააღმდეგ პირველი გამარჯვება მოპოვებული იყო, რჩებოდნენ ავსტრიელები. პირველი გამარჯვების შემდეგ, ნაპოლეონმა ავსტრიელები აიძულა მდინარე [[პო (მდინარე)|პო]]სკენ დაეხიათ, მტერი მდინარის აღმოსავლეთ მხარეს მოექცა და ფრანგებმა განაგრძეს მათი დევნა. პირველი დიდი შეტაკება მოწინააღმდეგე მხარეებს შორის დაბა [[ლოდი (ლომბარდია)|ლოდთან]] მოხდა, სადაც გამაგრებული იყო ავსტრიელთა 10 000 კაციანი რაზმი. [[10 მაისი|10 მაისს]] გამართულ [[ლოდის ბრძოლა]]ში ნაპოლეონმა, საკუთარი სიმამაცისა და სიცოცხლის საფრთხეში ჩაგდების სანაცვლოდ, ბრწყინვალე გამარჯვება მოიპოვა, ფრანგებმა მოახერხეს ავსტრიელთა მიერ გამაგრებული წერტილების ხელში ჩაგდება. ფრანგული არმია დაედევნა გაქცეულ ავსტრიელებს, [[15 მაისი|15 მაისს]] ისინი [[მილანი|მილანში]] შევიდნენ და ნაპოლეონმა ფაქტიურად მოახერხა [[ლომბარდია|ლომბარდიის]] დაკავება. 

თუმცა, ეს არ იყო ყველაფერი, ამ მოვლენიდან ძალიან მალე ნაპოლეონის დაქვემდებარებაში მყოფმა გენერლებმა მოახერხეს ისეთი მნიშვნელოვანი ტერიტორიების დაკავება როგორიც იყო [[ლივორნო]] და [[ბოლონია]]; თვით ნაპოლეონმა პირადად შემოიერთა [[მოდენა]], რჩებოდა მხოლოდ [[ტოსკანის დიდი საჰერცოგო|ტოსკანის საჰერცოგო]], რომლის მმართველიც მიმდინარე ომის დროს [[ნეიტრალიტეტი|ნეიტრალიტეს]] იცავდა. მაგრამ ბონაპარტს ეს ფაქტი დიდად არ აინტერესებდა, იგი პირდაპირ შედიოდა ქალაქებასა და სოფლებში და იქიდან საერთოდ ყველაფერი მიჰქონდა, ჯარისკაცებს კი ძარცვის უფლებას აძლევდა. 

ავსტრიელებთან ბრძოლის დროს მოპოვებული ნადავლითა და [[ნეიტრალიტეტი|ნეიტრალური]] იტალიური სახელმწიფოებიდან წამოღებული ზარბაზნებითა და ჭურვებით ნაპოლეონმა საგრძნობლად გააძლიერა თავისი [[არტილერია]] და ამის შემდეგ დაიძრა [[მანტუა]]საკენ, რომელიც ბუნებრივი პირობებითა და ხელოვნურად ნაგები სიმაგრეებით ერთ-ერთი უძლიერესი პუნქტი იყო [[ევროპა]]ში.

მას შემდეგ რაც ფრანგებმა ალყა შემოარტყეს [[მანტუა]]ს, ავსტრიელებმა ციხის დასაცავად და გასათავისუფლებლად სპეციალური არმია გამოგზავნეს, 30 000 ჯარიკსაცის ოდენობით. ამ ახალი არმიის გამოჩენამ დიდი სიხარული გამოიწვია ადგილობრივ იტალიელებში, რადგან ისინი უკმაყოფილონი იყვნენ იმ ძარცვა-რბევით, რასაც ბონაპარტის არმია ანხორცილებდა დაკავებულ ტერიტორიებზე. 

ნაპოლეონს 16 000 მეომარი ჰყავდა განკუთვნილი [[მანტუა|მანტუის]] ალყისთვის, 29 000 კაცი კი რეზერვს წარმოადგენდა. იგი მაშველ ძალებსაც ელოდა საფრანგეთიდან. ავსტრიული ჯარის შეფერხება ნაპოლეონმა ორჯერ სცადა, მაგრამ წარუმატებლად. ფრანგების მდგომარეობა უიმედო ხდებოდა, მაგრამ ნაპოლეონმა აქცენტი გადაიტანა არა ალყის შენარჩუნებაზე, არამედ სხვა გამარჯვებაზე. ავსტრიელებმა ადვილად მოახერხეს ალყის გარღვევა და მანტუაში შესვლა, მაგრამ მხოლოდ ამის შემდეგ გაიგეს, რომ ბონაპარტი ძირითადი ძალებით ეკვეთა ავსტრიელთა მეორე კოლონას, რომელიც განლაგებულ იყო ფრანგულ  ჯარსა და [[მილანი|მილანს]] შორის არსებულ ტერიტორიაზე, აქ ნაპოლეონმა სამი მნიშვნელოვანი გამარჯვება მოიპოვა. ამის გამო ავსტრიელები იძულებულნი გახდნენ დროებით დაეტოვებინათ [[მანტუა]] და თავიანთი არმიის ძირითადი ნაწილით გადასულიყვნენ შეტევაზე, თუმცა [[5 აგვისტო]]ს გამართულ [[კასტილიონეს ბრძოლა]]ში ნაპოლეონმა ბრწყინვალე გამარჯვება მოიპოვა. ავსტრიელები იძულებულნი გახდნენ უკან დაეხიათ და კვლავ მანტუაში გამაგრებულიყვნენ. ფრანგებმა კვლავ ალყა შემოარტყეს ციხეს. 

არსებული სიტუაციიდან გამომდინარე, ავსტრიელებს მოუწიათ ახალი არმიის მობილიზება, ფრანგების დასამარცხებლად და მანტუაში გამაგრებულ თავიანთი მეომრების დასახმარებლად. ამ ახალი არმიის წინააღმდეგ საბრძოლველად ნაპოლეონი თავად წაუძრვა ფრანგთა ძირითად ძალებს 28 500 კაცის ოდენობით, 8 000 კი მანტუის საალყოდ დატოვა. 

მომდევნო გენერალური დაპირისპირება ფრანგებსა და ავსტრიელებს შორის [[არკოლეს ბრძოლა|არკოლე]]სთან მოხდა ([[1796]] წლის [[15 ნოემბერი|15]]-[[17 ნოემბერი|17 ნოემბერი]]). ავსტრიელები რიცხობრივად სჭარბობდნენ მოწინააღმდეგეს, მათ ფაქტიურად თავინათი საუკეთესო გვარდილები გამოიყენეს ამ ბრძოლაში. აღნიშნულ შეტაკებაში, ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი პუნქტი, რომლის დაკავებასაც ფრანგები ცდილობდნენ არკოლეს ხიდი იყო, ფრანგები სამგზის გადავიდნენ იერიშზე და აიღეს ხიდი, მაგრამ ავსტრიელებმა სამგზისვე უკუაგდეს ისინი, თანაც მძიმე ზარალი მიაყენეს. ამ დროს ნაპოლეონმა საკუთარ თავზე აიღო ინიციატივა, დროშით ხელში პირდაპირ გაიჭრა წინ, მიუხედავად იმისა, რომ მის ახლოს რამდენიმე ჯარისკაცი და [[ადიუტანტი]] მოკლეს, იგი განაგრძობდა წინსვლას, ამან დადებითად იმოქმედა ფრანგების მოტივაციაზე. [[არკოლეს ბრძოლა]]მ სამ დღეს გასტანა მცირე შესვენებებით და იგი ფრანგების გამარჯვებით დასრულდა. 

[[ფაილი:1801 Antoine-Jean Gros - Bonaparte on the Bridge at Arcole.jpg|thumb|left|ნაპოლეონი [[არკოლეს ბრძოლა]]ში]]

[[არკოლეს ბრძოლა]]ში დამარცხების შემდეგ, ავსტრიელებს დაახლოებით თვე-ნახევარი დასჭირდათ არმიის ხელახალი მობილიზებისთვის. მომდევნო დაპირისპირება [[1797]] წლის [[14 იანვარი|14]]-[[15 იანვარი|15 იანვარს]] მოხდა, [[რივოლის ბრძოლა|რივოლთან]]. ორდღიან სისხლისმღვრელ ბრძოლაში კვლავ ნაპოლეონმა გაიმარჯვა და ფაქტიურად მის წინააღმდეგ მებრძოლი მთელი ავსტრიული არმია გაანადგურა. გადარჩენილმა საჯარისო ნაწილებმა დაუყოვნებელი დატოვეს ბრძოლის ველი, ამის შემდეგ კი ისინი ვეღარ შეძლებდნენ ალყაშემორტყმულ [[მანტუა]]ში გამაგრებული ავსტრიული [[გარნიზონი]]სთვის დახმარების გაწევას. ამ გამაგრებული პუნქტის აღება მხოლოდ დროის საქმე იყო და [[რივოლის ბრძოლა|რივოლის ბრძოლიდან]] ორი კვირის შემდეგ მანტუა ფრანგების ხელში გადავიდა.

[[მანტუა]]ს აღების შემდეგ ნაპოლეონი ჩრდილოეთისაკენ დაიძრა, წარმატებით დაწყებული იტალიური კამპანია გრძელდებოდა, [[1797]] წლის გაზაფხულზე მან კიდევ ერთხელ შეძლო მოწინააღმდეგის დამარცხება. მიმდინარე მოვლენები [[ვენა]]ში უკვე დიდ საფრთხედ აღიქვეს. ავსტრიელთა რამდენიმე საუკეთესო არმიის დაღუპვა, ყველაზე ნიჭიერი და უნარიანი გენერლების საშინელი დამარცხება, მთელი ჩრდილოეთ იტალიის დაკარგვა — ყოველივე ეს, მათი აზრით, დედაქალაქისთვის შექმნილ პირდაპირ საფრთხეს წამოადგენდა. 

ავსტრიის საიმპერატორო კარმა გააცნობიერა ბრძოლის გაგრძელების საშიშროება. [[1797]] წლის აპრილის დასაწყისში გენერალმა ბონაპარტმა ოფიციალური ცნობა მიიღო, რომ ავსტრიის იმპერატორი [[ფრანც II|ფრანცი]] საზავო მოლაპარაკებების დაწყებას თხოულობდა. [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]]ც თანახმა იყო ზავის დადებაზე, მაგრამ ვიდრე საფრანგეთის აღმასრულებელი ხელისუფლება ფიქრობდა ზავის პირობებზე და ამ ყველაფერს ნაპოლეონს შეატყობინებდა, ბონაპარტმა უკვე მოასწრო პირადად გაეფორმებინა დროებითი ზავი ავსტრიის წამომადგენლობასთან.

ავსტრიელებთან დროებითი ზავის პირობების შეთანხმების გარდა ნაპოლეონს, ასევე, სჭირდებოდა მოლაპარაკების წარმოება [[რომის პაპი|რომის პაპთან]]. თავად [[პიუს VI]] [[საფრანგეთის რევოლუცია|საფრანგეთის რევოლუციის]] მტერი და შეურიგებელი მოძულე იყო. „ვანდემიერის გენერალი“, რომელსაც მთავარსარდლობა სწორედ იმ ჯილდოს გამო მისცეს, რომ [[როიალისტი|როიალისტები]] დახოცა 13 ვანდემიერს, ყოვლად მიუღებელი იყო პაპისთვის და იგი ავსტრიელებს უჭერდა მხარს.

ნაპოლეონმა პაპის ჯარები პირველივე ბრძოლაში გაანადგურა. ფრანგები წინ მიიწევდნენ, ქალაქები ერთმანეთის მიყოლებით ნებდებოდნენ, წინააღმდეგობის გაუწევლად. თავზარდაცემულმა პაპმა ზავი ითხოვა, გენერალი ბონაპარტი ამ თხოვნას მოწყალედ მოეკიდა, თუმცა აგრძნობინა, რომ მისგან სრულ დათმობას მოითხოვდა. 

ზავი ორ მხარეს შორის [[1797]] წლის [[19 თებერვალი|19 თებერვალს]] დაიდო და პაპი ფაქტიურად დათანხმდა ბონაპარტის მიერ წამოყენებულ ყველა პირობას, მათ შორის უარი თქვა თავისი სამფლობელოების მნიშვნელოვან ნაწილზე და დათანხმდა ფრანგებისთვის გადაეხადა ოცდაათი მილიონი ოქროს ფრანკი.

ყოველივე ამის შემდეგ, ნაპოლეონს თავისუფლად შეეძლო [[რომი]]ს დაკავება და პაპის დატყვევება, მაგრამ ამ ეტაპზე თავი შეიკავა. ამის ერთ მიზეზად დასახელებულია ის ფაქტი, რომ ავსტრიასთან ჯერ კიდევ არ იყო საზავო მოლაპარაკება დასრულებული, გარდა ამისა, პაპის მიმართ გამოჩენილ მკაცრ საქციელს შეიძლებოდა გამოეწვია ცენტრალური და სამხრეთ იტალიის [[კათოლიციზმი|კათოლიკური]] მოსახლეობის უკმაყოფილება, რაც იტალიური კამპანიის გასაგრძელებლად შეიძლება დამატებითი დაბრკოლება გამხდარიყო. საბოლოოდ, ნაპოლეონი [[რომი|რომში]] არ შესულა, მან დაჩქარებით მოათავა საქმე [[პიუს VI]]-სთან და უკანვე გაეშურა ჩრდილოეთ იტალიაში, სადაც ზავი უნდა დაედო დამარცხებულ ავსტრიელებთან. 

ამ მოვლენების პარალელურად, საფრანგეთში პოლიტიკური სიტუაცია ძალიან გართულდა. [[პარიზი|პარიზში]] [[როიალისტი|როიალისტთა]] ახალი შეთქმულება მზადდებოდა, მათ მხარეზე იყო სამღვდელოებაც. ამასთან ერთად, [[1797]] წლის გაზაფხულზე და ზაფხულში [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორიის]] მდგომარეობა მეტისმეტად საშიში იყო. თვით დირექტორიაში, რომელსაც კონტრრევოლუციის საფრთხე მოელოდა, არ იყო ერთიანობა. [[ფრანსუა ბარტელემი|ბარტელემი]] და [[ლაზარ კარნო|კარნო]] სიტუაციის გამოსასწორებლად გადამჭრელი ღონისძიებების გატარების წინააღმდეგნი იყვნენ. დანარჩენი სამი დირექტორი — [[პოლ ბარასი|ბარასი]], [[ჟან-ფრანსუა რებელი|რებელი]], [[ლუი-მარი დე ლარეველერ-ლეპო|ლარეველერ-ლეპო]] — მუდამ თათბირობდნენ, მაგრამ ვერ ბედავდნენ რაიმე გადამწყვეტი ღონისძიებისთვის მიემართათ, მოსალოდნელი თავდასხმის თავიდან ასაცილებლად.

ნაპოლეონ ბონაპარტი, რომელიც ამ დროს იტალიაში ომობდა, ფხიზლად ადევნებდა თვალყურს თუ რა ხდებოდა [[პარიზი|პარიზში]]. იგი ხვდებოდა, რომ [[საფრანგეთის პირველი რესპუბლიკა|რესპუბლიკა]]ს აშკარად საფრთხე მოელოდა. თვითონ მას არ უყვარდა ეს რესპუბლიკა, მაგრამ არ სურთა ამ პოლიტიკური რეჟიმის დასრულება ნაადრევად მომხდარიყო, მაშინ როცა იგი საფრანგეთში არ იმყოფებოდა, ამ დროს მომხდარ გადატრიალებას შეიძელბოდა სარგებელი სხვითვის მოეტანა. 

საფრანგეთში გადამწყვეტი მოვლენები [[1797]] წლის 18 ფრუქტიდორს ([[4 სექტემბერი|4 სექტემბერს]] მოხდა), [[პოლ ბარასი|პოლ ბარასმა]] ბრძანა დაეპატიმრებინათ თავიანთი ზომიერების გამო საეჭვო პირებად მიჩნეული ორი დირექტორი; [[ფრანსუა ბარტელემი|ბარტელემი]] შეიპყრეს, [[ლაზარ კარნო|კარნო]]მ კი გაქცევა მოასწრო. ამის პარალელურად, დაიწყო [[როიალისტი|როიალისტების]] მასობრივი დაპატიმრება და ისინი გაუსამართლებლად გადაასახლეს. დაიხურა გაზეთები, რომლებსაც როიალისტა მხარდაჭერას ედავებოდნენ, [[პარიზი|პარიზსა]] და პროვინციებში დაიწყო მასობრივი დაპატიმრება არასანდო პირებისა. 

[[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]]მ გაიმარჯვა, რესპუბლიკა გადარჩა, გენერალი ბონაპარტი კი იტალიიდან ულოცავდა დირექტორიას (რომელიც მან ორი წლის შემდეგ თავად დაამხო) რეპუბლიკის ხსნას. 

ამ მოვლენების პარალელურად, იტალიაში მყოფი ნაპოლეონის მთავარ მიზანს ავსტრიელებთან საზავო მოლაპარაკების დასრულება წარმოადგენდა, ვინაიდან ორ მხარეს შორის [[1797]] წლის მაისში მიღწეული შეთანხმება მხოლოდ დროებითი იყო. მოლაპარაკებისას ნაპოლეონი შეეცადა ავსტრიის წარმომადგენლისთვის ეჩვენებინა თავისი უპირატესობა, მოპოვებული წარმატებების გათვალისწინებით: „თქვენ გავიწყდებათ, რომ საფრანგეთმა გაიმარჯვა, თქვენ კი დამარცხებული ხართ… თქვენ გავიწყდებათ, რომ აქ ჩემთან მოლაპარაკებას აწარმოებთ ჩემი [[გრენადერი|გრენადერებით]] გარშემორტყმული!“

[[1797]] წლის [[17 ოქტომბერი|17 ოქტომბერს]], [[საფრანგეთის პირველი რესპუბლიკა|საფრანგეთის რესპუბლიკა]]მ და [[ავსტრია]]მ ხელი მოაწერეს [[კამპოფორმიოს ზავი|კამპოფორმიოს ზავს]]. 

დაპყრობილი იტალიური მიწების ერთ ნაწილზე ნაპოლეონმა ფაქტიურად შექმნა ვასალური ტერიტორია — „ციზალპური რესპუბლიკა“, რომელშიც შედიოდა მის მიერ დაპყრობილი ტერიტორიის ნაწილი (პირველ რიგში, [[ლომბარდია]]); აქ მოსახლეობის მოსაჩვენებლად ადგილობრივი შეძლებული ფენების წარმომადგენელთა სათათბირო კრება უნდა არსებულიყო, რეალურად მთელი ძალაუფლება საფრანგეთის საოკუპაციო სამხედრო ხელისუფლებისა და [[პარიზი]]დან გაგზავნილი კომისრის ხელში უნდა ყოფილიყო. გარდა ამისა, დაპყრობილი მიწების ერთი ნაწილი უშუალოდ შეუერთა საფრანგეთს, ხოლო დანარჩენი ნაწილს(რომელშიც [[რომი]] შედიოდა) შეუნარჩუნა ძველი ხელისუფლება, მაგრამ ისიც ფაქტიურად საფრანგეთს დაემორჩილა.   

ყოველივე ამის შემდეგ, ნაპოლეონს სურდა კიდევ ცოტა ხანი დარჩენილიყო დაპყრობილ ქვეყანაში, მაგრამ [[კამპოფორმიოს ზავი]]ს გაფორმების შემდეგ [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]] თავაზიანად, მაგრამ დაჟინებით ეპატიჟებოდა მას [[პარიზი|პარიზში]]. ახლა დირექტორიამ ნაპოლეონი დანიშნა იმ არმიის მთავარსარდლად, რომელსაც [[ინგლისი]]ს წინააღმდეგ უნდა ემოქმედა.

ბონაპარტი [[პარიზი|პარიზში]] [[1797]] წლის [[7 დეკემბერი|7 დეკემბერს]] ჩავიდა, [[10 დეკემბერი|10 დეკემბერს]] კი [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]]მ იგი საზეიმოდ მიიღო.

ნაპოლეონი [[პარიზი|პარიზში]] ჩასვლისთანავე შეუდგა ახალი დიდი ომის კამპანიის დაგეგმვას. როგორც [[ინგლისი]]ს წინააღმდეგ სამოქმედოდ დანიშნული გენერალი, შეეცადა [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]] დაერწმუნებინა, რომ არსებობდა ადგილი, საიდანაც უფრო წარმატებით შეიძლებოდა საფრთხე შეექმნათ ინგლისელებისთვის, ვიდრე [[ლა-მანშის სრუტე|ლა-მანშზე]]. აქ ინგლისელთა ფლოტი ფრანგულზე ბევრად ძლიერი იყო. ნაპოლეონის გეგმით, უკეთესი იქნებოდა აქცენტი გაეკეთებინათ [[ეგვიპტე|ეგვიპტის]] დაპყრობაზე. ამით აღმოსაველთში გაიჩენდნენ დასაყრდენს, შემდგომში კი საფრთხეს შეუქმნიდნენ ინგლისელთა ბატონობას ამ რეგიონში. 

==ეგვიპტის ექსპედიცია==
[[ფაილი:Jean-Léon Gérôme 003.jpg|thumb|right|''ბონაპარტი [[სფინქსი]]ს წინ,'' (1868 წლის ნახატი), [[ჟან-ლეონ ჟერომი]], [[ხერსტ-კასლი]]]]

ნაპოლეონის მეორე დიდ ომს — [[ეგვიპტე]]ში ლაშქრობას განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს არა მარტო ბონაპარტის კარიერის, არამედ საფრანგეთის კოლონიური პოლიტიკის ისტორიაშიც. საფრანგეთის მმართველი წრეები დიდი ხანია ყურადღებას იჩენდნენ ეგვიპტის მიმართ (რომელსაც აკრავს [[ხმელთაშუა ზღვა]]ც და [[წითელი ზღვა]]ც), როგორც ისეთი პუნქტისა, საიდანაც მათ ადვილად შეეძლოთ დამუქრებოდნენ თავიანთ სავაჭრო და პოლიტიკურ მეტოქეებს [[ინდოეთი|ინდოეთსა]] და [[ინდონეზია]]ში. 

[[კამპოფორმიოს ზავი]]ს შემდეგ, როდესაც [[ავსტრია]]სთან, ყოველ შემთხვევაში დროებით მაინც, საქმე დასრულებული იყო და უმთავრეს მეტოქედ [[ინგლისი]] რჩებოდა, ბონაპარტმა მთელი თავისი ძალღონე იქითკენ მიმართა, რათა დაერწმუნებინა [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]], რომ მიეცა მისთვის ფლოტი და არმია ეგვიპტის დასაპყრობად. 

მორიგ სამხედრო წარმატებას შეეძლო დიდი გავლენა მოეხდინა ნაპოლეონის მომავალ პოლიტიკურ კარიერაზე. საერთოდაც, ამ დროს, მას უკვე აღარ მოსწონდა [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორიის]] ბრძანებების შესრულება, აღარ სურდა გამარჯვება მოეპოვებინა დირექტორებისთვის. მან გეზი აიღო იქითკენ, რომ უმაღლესი ხელისუფლება მის ხელთ ყოფილიყო —  „მე უკვე აღარ მაქვს მორჩილების უნარი“ - განაცხადა მან თავისი ერთ-ერთ შეხვედრაზე, ავსტიელებთან საზავო მოლაპარაკების დროს. 

[[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორიის]] თანხმობის მიღება ამ სამხედრო ექსპედიციისთვის არ იყო რთული მოსაპოვებელი. ისინი თანახმანი იყვნენ ნაპოლეონისთვის მიეცათ თანხები, ჯარი და ფლოტი, ვინაიდან დირექტორებიც ფიქრობდნენ რომ [[ეგვიპტე|ეგვიპტის]] დაპყრობა მნიშვნელოვანი ნაბიჯი იქნებოდა სამხედრო-პოლიტიკური კუთხით. გარდა ამისა, დირექტორიის ზოგიერთ წევრს უკვე სახიფათოდ მიაჩნდა ნაპოლეონის პოპულარობისა და ძლიერების ასეთი სწრაფი ზრდა. ამ შორეულ და სახიფათო ექსპედიციის წარმატების შემთხვევაში საფრანგეთი გავლენას მოიპოვებდა ეგვიპტეზე, წარუმატებლობის შემთხევავში მმართველები ადვილად მოიშორებდნენ თავიდან დამარცხებულ გენერალს (თუკი, რა თქმა უნდა, იგი ექსპედიციიდან ცოცხალი დაბრუნდებოდა). 

ეგვიპტის მომავალი ექსპედიციის მთავარსარდლად ნაპოლეონი [[1798]] წლის [[5 მაისი|5 მაისს]] დანიშნეს და ისიც დაუყოვნებლიც შეუდგა სამზადისს. გემების დათვალიერებისა და მეომრების სწორად შერჩევის გარდა, გასათვალისწინებელი იყო კიდევ ერთი გარემოება — ფრანგული ჯარის გადასხმას [[ეგვიპტე]]ში დიდ საფრთხეს უქმნიდა [[ადმირალი|ადმირალ]] [[ჰორაციო ნელსონი|ნელსონი]]ს [[ესკადრა]]. 

[[1798]] წლის [[19 მაისი|19 მაისს]] სამზადისი დასრულებული იყო, ნაპოლეონის ფლოტი [[ტულონი]]დან გავიდა. ფრანგული ფლოტი 350 დიდი და პატარა გემისგან შედგებოდა, რომლებსაც უნდა უზრუნველეყო 30 000 მეომრისა და [[არტილერია|არტილერიის]] [[აფრიკა]]ში გადასხმა. ამისთვის საჭირო იყო მთელი [[ხმელთაშუა ზღვა|ხმელთაშუა ზღვის]] გადაკვეთა, ისე რომ თავიდან აცილებინათ [[ინგლისი|ინგლისურ]] ფლოტთან შეტაკება.

როდესაც საფრანგეთის ფლოტი ნავსადგურიდან გავიდა მათ გეზი ჯერ [[მალტა|მალტისკენ]] აიღეს. მალტა ჯერ კიდევ [[XVI საუკუნე|XVI საუკუნიდან]] [[ჰოსპიტალიერები|მალტის რაინდთა ორდენს]] ეკუთვნოდა. [[10 ივნისი|10 ივნისს]] კუნძულზე მისულმა გენერალმა ბონაპარტმა დაუყოვნებლივ მოითხოვა მისი ჩაბარება და იგი [[საფრანგეთის პირველი რესპუბლიკა|საფრანგეთის რესპუბლიკის]] სამფლობელოდ გამოაცხადა. ფრანგებმა რამდენიმე დღე დაჰყვეს [[მალტა]]ზე და სწრაფად აიღეს გეზი [[ალექსანდრია|ალექსანდრიისკენ]], ისინი იქამდე უნდა მისულიყვნენ [[ეგვიპტე]]მდე ვიდრე [[ადმირალი]] [[ჰორაციო ნელსონი|ნელსონი]] იპოვიდა მათ, ზღვაზე გასამართ შესაძლო ბრძოლაში ინგლისელთა გამარჯვება გარდაუვალი იყო, რაც ფრანგული ექსპედიციის სრულ დაღუპვას ნიშნავდა. 

[[30 ივნისი|30 ივნისს]] ნაპოლეონი მთელ თავის არმიასთან ერთად [[ეგვიპტე|ეგვიპტის]] ნაპირებს მიადგა, ქალაქ [[ალექსანდრია|ალექსანდრიის]] მახლობლად. მდგომარეობა ჯერ კიდევ საშიში იყო, ფრანგული ჯარი დაუყოვნებლივ შეუდგა ხმელეთზე გადასხმას. [[2 ივნისი|2 ივნისს]] მთელი არმია უკვე ხმელეთზე იყო. ამის შემდეგ მთავარმა საფრთხემ დროებით გაიარა, ნაპოლეონი მაშინვე შეუდგა ლაშქრობის სამზადისს და იერიში მიიტანა [[ალექსანდრია]]ზე.

[[ეგვიპტე]] ითვლებოდა [[ოსმალეთის იმპერია|ოსმალეთი]]ს [[სულთანი|სულთნის]] სამფლობელოდ, მაგრამ ამ ქვეყანაზე ფაქტიურად ბატონობდა კარგად შეიარაღებული ფეოდალური ცხენოსანი ჯარის მმართველი ზედა ფენა — [[მამლუქები|მამელუკები]]. ეს სამხედრო-[[ფეოდალური არისტოკრატია]] ერთგვარ ხარკს აძლევდა ოსმალეთის სულთანს, თუმცა, რეალურად ნაკლებად იყო მასზე დამოკიდებული.

[[ეგვიპტე|ეგვიპტის]] ძირითადი მოსახლეობა - [[არაბები]] მისდევდნენ ვაჭრობას, ხელოსნობას, საქარავნო-სატრანსპორტო საქმეებს, მიწათმოქმედებას. ყველაზე უფრო ცუდ და შევიწროვებულ მდგომარეობაში იყვნენ [[კოპტები]], ამ ქვეყანაში მცხოვრები წინაარაბული ტომების წამომადგენლები.

მიუხედავდ იმისა, რომ ეს ქვეყანა [[სულთანი|სულთნის]] საკუთრებად ითვლებოდა, ნაპოლეონი, რომელიც [[ეგვიპტე|ეგვიპტის]] დაკავებას ცდილობდა, თავს ისე აჩვენებდა, თითქოს ის [[ოსმალეთის იმპერია|ოსმალეთი]]ს სუთანს კი არ ეომებოდა, არამედ [[მამლუქები|მამელუკებს]]. თითქოს, ნაპოლეონს არაბი მოსახლეობის განთავისუფლება სურდა ამ სამხედრო არისტოკრატიისგან, რომელიც ჩაგრავდა, სასტიკად ეპყრობოდა და ხარკს ახდევინებდა ადგილობრივებს.

ნაპოლეონმა [[ალექსანდრია|ალექსანდრიის]] დაკავება რამდენიმე საათში შეძლო, იგი ავრცელებდა აზრს თითქოს მამელუკების წინააღმდეგ იბრძოდა, რეალურად კი დაპყრობილ ქალაქში თავისი ხელისუფლება განამტკიცა. მოსახლეობისგან, რომელიც მან „გაათავისუფლა“, ის სრულ მორჩილებას მოითხოვდა, წინააღმდეგ შემთხვევაში მკაცრი ზომების გატარებით ემუქრებოდა.

[[ალექსანდრია|ალექსანდრეიის]] დაკავებიდან რამდენიმე დღეში ბონაპარტი სამხრეთისაკენ დაიძრა და უდაბნოში ღრმად შევიდა. [[მამლუქები|მამელუკები]] ნელი ნაბიჯით იხევდნენ უკან და ფრანგებს იშვიათად ესხმოდნენ თავს, უმეტესწილად იმალებოდნენ.

[[ფაილი:Louis-François Baron Lejeune 001.jpg|400px|მინი|[[პირამიდების ბრძოლა]], [[ლუი-ფრანსუა ლეჟუნი]]ს ნახატი, 1808 წელი]]
[[1798]] წლის [[20 ივნისი|20 ივნისს]] ბონაპარტი, ბოლოს, [[პირამიდების ბრძოლა|პირამიდებთან]] შეხვდა მამელუკების მთავარ ძალებს. დაპირისპირებაში [[მამლუქები|მამელუკებმა]] სრული მარცხი განიცადეს, მათ მიატოვეს [[არტილერია|არტილერიის]] ერთი ნაწილი და გაიქცნენ სამხრეთისკენ. რამდენიმე ათასი მეომერი ბრძოლის ველზე დარჩა. 

ამ გამარჯვების შემდეგ ნაპოლეონი [[კაირო]]ში შევიდა. შეშინებული ადგილობრივი მოსახლეობა მდუმარედ შეხვდა დამპყრობელს: მათ არა თუ არაფერი გაეგონათ ბონაპარტის შესახებ, არამედ ახლაც კი ვერ მიმხვდარიყვნენ, თუ ვინ იყო იგი, რითვის მოვიდა და ვის ეომებოდა. 

[[კაირო]]ში, რომელიც [[ალექსანდრია]]ზე მდიდარი ქალაქი იყო, ბონაპარტმა საჭირო სურსათი იშოვა თავისი არმიისათვის. ჯარისკაცებმა მძიმე დღეების შემდეგ შეძლეს დასვენება და ძალების მოკრება. მოეწყო თუ არა კაიროში, ბონაპარტი შეუდგა მმართველობის ორგანიზებას. დაამყარა თუ არა სასურველი პოლიტიკური რეჟიმი ქვეყანაში, მაშინვე შეუდგა მზადებას შემდგომი ლაშქრობისთვის — [[ეგვიპტე|ეგვიპტიდან]] [[სირია]]ში შეჭრისთვის.   

მოპოვებული წარმატებების მიუხედავად, ნაპოლეონს ექსპედიციის ამ ეტაპზე მაინც შეექმნა გარკვეული პრობლემები, გაჩნდა საშიში გარემოებები, რომლებისთვისაც აუცილებლად უნდა მიექცია ყურადღება. ჯერ ერთი, უკვე დიდი ხანია (ეგვიპტეში არმიის გადასხმის დღიდან ერთი თვის შემდეგ) [[ადმირალი|ადმირალმა]] [[ჰორაციო ნელსონი|ნესლონმა]] იპოვა საფრანგეთის [[ესკადრა]], რომელიც [[აბუქირის ბრძოლა|აბუკირში]] იდგა, თავს დაესხა მას და სრულიად გაანადგურა. ამდენად,  ფრანგული არმია, რომელიც [[ეგვიპტე]]ში იბრძოდა, დიდი ხნით მოწყვეტილი აღმოჩნდა საფრანგეთისგან. მეორეც — [[ოსმალეთის იმპერია|ოსმალეთი]]ს მთავრობამ გადაწყვიტა არავითარ შემთხვევაში არ დაეჭირა მხარი ბონაპარტის მიერ გავრცელებული ცნობისთვის, თითქოს იგი სრულიად არ ეომებოდა [[ბრწყინვალე პორტა|ბრწყინვალე პორტა]]ს, არამედ სჯიდა მხოლოდ [[მამლუქები|მამელუკებს]] ფრანგი ვაჭრებისთვის მიყენებული ზარალისა და არაბთა ჩაგვრისათვის. ოსმალებმა გადაწყვიტეს [[სირია]]ში არმიის გაგზავნა.

ნაპოლეონი [[ეგვიპტე|ეგვიპტიდან]] [[სირია|სირიისკენ]] დაიძრა, ოსმალების შესახვედრად. სირიაში ლაშქრობა მძიმე გამოდგა, განსაკუთრებით  სასმელი წყლის ნაკლებობის გამო. ადგილობრივი ქალაქები ერთმანეთის მიყოლებით უბრძოლველად ნებდებოდნენ ბონაპარტს. [[1799]] წლის [[4 მარტი|4 მარტს]] ფრანგებმა ალყა შემოარტყეს [[იაფა]]ს, მაგრამ ქალაქი არ ნებდებოდა. მაშინ ნაპოლეონმა ბრძანება გასცა, რომ წინაარმდეგობის გაგრძელების შემთხევაში უკლებლივ ყველა მცხოვრებს სიკვდილით დასჯიდნენ. იაფა არ დანებდა. [[6 მარტი|6 მარტს]] განხორციელებული შეტევის შემდეგ ფრანგები ქალაქში შეიჭრნენ, ბრძანების თანახმად, ჯარისკაცები უკლებლივ ყველა მაცხოვრებელს სასტიკად გაუსწორდნენ. 

[[იაფა]]ს აღების შემდეგ ბონაპარტი [[აკრა (ისრაელი)|აკრისკენ]] დაიძრა. აკრის გარემოცვა ორ თვეს გაგრძელდა და ფრანგების მარცხით დასრულდა. ნაპოლეონს არ ჰქონდა საალყო [[არტილერია]] სიმაგრის ასაღებად. აქ გამაგრებულ ოსმალურ [[გარნიზონი|განიზონს]] ინგლისელები ეხმარებოდნენ, ზღვიდან აწვდიდნენ სურსათსა და იარაღს. [[1799]] წლის [[20 მაისი|20 მაისს]] ბონაპარტი იძულებული გახდა ალყა მოეხსნა და უკან [[ეგვიპტე]]ში დაბრუნებულიყო. ალყის განმავლობაში ფრაგებმა 3 000 მეომარი დაკარგეს. 

უნდა აღინიშნოს, რომ ნაპოლეონი შემდეგში ყოველთვის დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდა ამ მარცხს. სიმაგრე [[სენ-ჟან-დ’აკრი|აკრა]] იყო აღმოსავლეთის ყველაზე უკიდურესი წერტილი, რომელსაც მან მიაღწია, თუმცა ვერ დაიპყრო. [[ეგვიპტე]]ში დაბრუნებული ბონაპარტი გეგმავდა აქ დიდი ხნით დარჩენას, თავის ინჟინრებს უბრძანა გამოეკვლიათ [[სუეცის არხი]]ს გათხრის მცდელობის ძველი კვალი და ამ კუთხით შეედგინათ მომავალი სამუშაო გეგმა. 

[[1799]] წლის [[14 ივნისი|14 ივნისს]] ნაპოლეონის არმია [[კაირო]]ში დაბრუნდა, თუმცა აქ დიდ ხანს არ დარჩენილა. ცნობა მოვიდა, რომ [[აბუქირის ყურე|აბუკირი]]ს მახლობლად (იქ სადაც ერთი წლის წინ [[ჰორაციო ნელსონი|ნელსონმა]] ფრანგული ფლოტი გაანადგურა) ოსმალებმა თავიანთი არმია გადმოსხეს, [[ეგვიპტე|ეგვიპტის]] გასათავისუფლებლად. ბონაპარტმა სასწრაფოდ  შეკრიბა ლაშქარი და გაემართა ჩრდილოეთისკენ, სადაც [[25 ივნისი|25 ივნისს]], [[ნილოსი]]ს [[დელტა]]სთან, სასტიკად დაამარცხა ოსმალეთის არმია. ბრძოლაში თურქებმა 15 000 მეომარი დაკარგეს, გადარჩენილთა მცირე ნაწილმა გაქცევით უშველა თავს, ინგლისელთა გემების დახმარებით. ამ ბრძოლის შემდეგ, მართალია ზღვას ისევ ინგლისელები აკონტროლებდნენ, მაგრამ ეგვიპტეში ძალაუფლება ნაპოლეონის ხელში იყო. 

ამის შემდეგ მოხდა მოულოდნელი ამბავი. მრავალი თვის განმავლობაში [[ევროპა]]სთან ყოველგვარ ურთიერთობას მოწყვეტილ ნაპოლეონს ახალი ცნობები მოუვიდა. მან გაიგო, რომ ვიდრე იგი [[ეგვიპტე]]ს იპყრობდა [[ავსტრია|ავსტრია]]მ, [[ინგლისი|ინგლისმა]], [[რუსეთის იმპერია|რუსეთმა]] და [[ნეაპოლის სამეფო]]მ ომი გაანაახლა [[საფრანგეთის პირველი რესპუბლიკა|საფრანგეთი]]ს წინააღმდეგ. საკუთრივ საფრანგეთში ქაოისი იყო, [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]]ს აღარ ჰქონდა ხალხის მხარდაჭერა, მისი წევრები დაბნეულები იყვნენ, ვერ ახერხებდნენ სიტუაციის გაკონტროლებას. 

ნაპოლეონმა გადაწყვეტილება სასწრაფოდ მიიღო. მან არმიის უზენაესი სარდლობა გენერალ [[ჟან-ბატისტ კლებერი|კლებერს]] ჩააბარა, გასცა ბრძანება საიდუმლოდ მოემზადებინათ ოთხი გემი და 500 მეომართან ერთად, [[1799]] წლის [[23 აგვისტო]]ს, საფრანგეთში გაემგზავრა. 

==18 ბრიუმერის გადატრიალება==
[[ფაილი:Bouchot - Le general Bonaparte au Conseil des Cinq-Cents.jpg|300px|მინი|18 ბრიუმერის გადატრიალება, გენერალი ბონაპარტი ხუთასთა საბჭოს წევრების გარემოცვაში, [[ფრანსუა ბუშო]]ს ნახატი]]
ნაპოლეონი [[ეგვიპტე|ეგვიპტიდან]] გამოემგზავრა მტკიცე და ურყევი განზრახვით, რომ დაემხო [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]] და ხელში ჩაეგდო უმაღლესი ხელისუფლება. [[1799]] წლის [[8 ოქტომბერი|8 ოქტომბერს]] ბონაპარტის გემები საფრანგეთის საზღვრებს მოადგნენ. ამ დროს ქვეყანაში სიტუაცია ძალიან რთული იყო. უფრო და უფრო ეცემოდა დირექტორიის ავტორიტეტი. შეძლებული კლასების წარმომადგენლები დირექტორიას უსარგებლოდ მიიჩნევდნენ; ღარიბი ადამიანების აზრით, დირექტორია მდიდარი ქურდების და სპეკულანტების რეჟიმის წარმოადგენდა, ხაზინის ქურდებს, რომელთა გამოც ხალხი აუტანელ შიმშილსა და ჩაგვრას განიცდიდა. არმიის ჯარისკაცების აზრით კი, დირექტორია იყო საეჭრო პირთა ჯგუფი, რომელიც ყურადღებას არ აქცედა არმიას. ჯარიკაცები ვერ ეგუებოდნენ იმ გარემოებას, რომ საფრანგეთის ხელისუფლებამ ვერ შეინარჩუნა ნაპოლეონის მიერ იტალიაში ბრძოლით მოპოვებული ტერიტორიები და ფაქტიურად რამდენიმე თვეში დაკარგა გავლენა ამ მიწებზე. 

ასეთივე უკმაყოფილება იყო ფრანგ ვაჭართა და [[მრეწველობა|მრეწველთა]] ფენაშიც. ისინი ხედავდნენ, რომ ქვეყანას ძალიან უჭირს ანტიფრანგულ სახელმწიფოებთან  გამკლავება. მთელი ის რესურსები და სიმდიდრე, რაც ნაპოლეონმა იტალიაში მოწყობილი ლაშქრობისას მოიპოვა და საფრანგეთში გამოგზავნა, იმის მხოლოდ ნაწილი დაიხარჯა ომსა და სხვა საჭირო საკითხებზე, თანხების ნაწილი კი მიითვისეს მოხელეებმა და საქონლის მიმწოდებელმა ვაჭრებმა, რომლებიც ძარცვავდნენ ხაზინას ისევ [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორიის]] უყურადღებობის გამო.   

[[1799]] წლის [[13 ოქტომბერი|13 ოქტომბერს]], როდესაც ქვეყნის მმართველ ორგანოებში გავრცელდა ცნობა, რომ გენერალი ბონაპარტი ქვეყანაში დაბრუნდა, დეპუტატები ტაშითა და აღფრთოვანებული შეძახილებით შეხვდნენ ამ ამბავს. როდესაც ისინი გარეთ გამოვიდნენ და ეს ყველაფერი დედაქალაქის სხვა მცხოვრებლებსაც ამცნეს, ხალხი სიხარულით ულოცავდა ერთმანეთს ამ ახალ ამბავს. 

[[16 ოქტომბერი|16 ოქტომბერს]] გენერალი ბონაპარტი უკვე [[პარიზი|პარიზში]] ჩავიდა. შეიძლება ითქვას, რომ [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორიის]] დღეები დათვლილი იყო. თუმცა, [[პოლ ბარასი]] და სხვა დირექტორები სულაც არ ფიქრობდნენ, რომ მათი მმართველობა დასასრულს უახლოვდებოდა და საფრანგეთი ახლოს იყო სამხედრო [[დიქტატურა|დიქტატურის]] დამყარებასთან.

ნაპოლეონის ქვეყანაში დაბრუნებას დიდი სიხარულით შეხვდნენ მოსახლეობის დაბალი ფენის წარმომადგენლები, მაგრამ ეს მაინც არ აძლევდა ბონაპარტს სიმშვიდის საფუძველს, მის მიერ წარსულში ჩადენილი საქმეები და მოწინააღმდეგეებისადმი გამოჩენილი სისასტიკე შეიძლება პრობლემა გამხდარიყო და ხელი შეეშალა საბოლოო წარმატების მიღწევაში. რაც შეეხება [[ბურჟუაზია]]ს, მისი დიდი უმრავლესობა უკვე აშკარად მტრულად იყო განწყობილი [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორიის]] მიმართ, არ სჯეროდა მისი ქმედითუნარიანობა არც საშინაო და არც საგარეო პოლიტიკაში. [[პარიზი]]ს [[გარნიზონი]] კი აღფრთოვანებით შეეგება ახალი გამარჯვებითა და დიდებით დაბრუნებულ სარდალს — [[ეგვიპტე|ეგვიპტის]] დამპყრობელს, [[მამლუქები|მალელუკები]]სა და [[ოსმალეთის იმპერია|ოსმალეთი]]ს არმიის გამანადგურებელს.

ყოველივე ამის გამო ბონაპარტს პირველივე დღეებში აზრად მოუვიდა დაეჩქარებინა გადატრიალება. აღმოჩნდა, რომ თვით ხუთწევრიან [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]]შიც არავინ იყო ისეთი, რომელსაც შეეძლო გადამჭრელი წინააღმდეგობა გაეწია მისთვის (განსაკუთრებით [[ლუი გოიე|გოიე]]ს, [[ჟან ფრანსუა ოგიუსტ მულენი|მულენსა]] და [[როჟე დიუკო]]ს). 

ანგარიშგასაწევი იყო მხოლოდ ორი დირექტორი: [[ემანუელ-ჟოზეფ სიიესი|სიიესი]] და [[პოლ ბარასი|ბარასი]]. სიიესი ნაპოლეონის საფრანგეთში დაბრუნებას დადებითად შეხვდა — „ჩვენ გვჭირდება ხმალი“ — ამბობდა ის და გულუბრყვილოდ წარმოედგინა, რომ ბონაპარტი იქნებოდა მხოლოდ ხმალი, ახალი რეჟიმის მშენებელად კი საკუთარ თავს მოიაზრებდა. 

რაც შეეხება [[პოლ ბარასი|ბარასს]], იგი სულ სხვა ბიოგრაფიის, მისწრაფებებისა და გონებრივი შესაძლებლობების მქონე ადამიანი იყო. გასათვალისწინებელი იყო მისი წარსული - ყოფილი ოფიცერი, [[მონტანიერები|მონტანიარი]] [[საფრანგეთის რევოლუცია|რევოლუციიის]] დროს, 9 თერმიდორის გადატრიალების აქტიური მონაწილე -  იგი ყოველთვის ირჩევდა ისეთ მხარეს, რომელიც მეტ ძალაუფლებას მოუტანდა. თუმცა მან თავისი ქმედებებით დიდი ხანია მოისპო უკან დასახევი გზები. იგი თანაბრად სძულდათ ყოფილი [[იაკობინელები]]ს მომხრეებსაც და [[როიალისტი|როიალისტებსაც]]. არსებული ვითარებიდან გამომდინარე, [[პოლ ბარასი|ბარასი]] თანახმა იყო დახმარებოდა ახალგაზრდა გენერალს, თუ ბონაპარტი ჯამრთელი და უვნებელი დაბრუნდებოდა [[ეგვიპტე|ეგვიპტის]] კამპანიიდან. იგი თავად ეახლა ნაპოლეონს 18 ბრიუმერის გადატრიალების წინაა დღეებში, სურდა თავისი გარანტირებული ადგილი მოეპოვენიბა საფრანგეთის მომავალ წყობილებაში. თუმცა, [[პოლ ბარასი|ბარათან]] თანამშრომლობა არ შედიოდა ნაპოლეონის მომავალ გეგმებში. ეს მოქმედი დირექტორი გათვალისწინებით მისი წარსულის, გავლენებისა და პიროვნებისა, სახიფათოც კი შეიძლება გამხდარიყო ბონაპარტისთვის.

ნაპოლეონს, [[პოლ ბარასი|ბარასი]]სგან განსხვავებით, სულ სხვა გეგმები ჰქონდა [[ემანუელ-ჟოზეფ სიიესი|სიიესთან]] მიმართებაში. სიიესს უკეთესი რეპუტაცია ჰქონდა და მომავალი გადატრიალების შემდეგ მისთვის საჭირო კაცი შეიძლება გამხდარიყო. 

მომავალი მოქმედებებისთვის ნაპოლეონს სჭირდებოდა ძლიერი მოკავშირეები. პირველ რიგში ასეთები [[შარლ მორის დე ტალეირანი|ტალეირანი]] და [[ჟოზეფ ფუშე]] იყვნენ. ტალეირანთან ნაპოლეონს დიდი ხნის ნაცნობობა აკავშირებდა. ბონაპარტი მას იცნობდა, როგორც ქურდს, მექრთამეს და კარიერისტს, მაგრამ ამავე დროს უჭკვიანეს ადამიანს. ტალეირანი არასანდო ადამიანი იყო, საჭიროების შემთხვევაში ყველას გაყიდვა შეეძლო, მაგრამ ნაპოლეონმა იცოდა, რომ არსებულ სიტუაციაში ტალეირანი მას არ უღალატებდა. [[შარლ მორის დე ტალეირანი|ტალეირანს]] [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორიის]] მმართველობისას საგარეო საქმეთა მინისტრის თანამდებობა ეკავა, მაგრამ ახლა ნაპოლეონთან მოკავშირეობა მისთვის უფრო ხელსაყრელი იყო. მან ბონაპარტს არაერთი ძვირფასი მითითება და რჩევა მისცა და არსებულ სიტუაციაში მისი უმნიშვნელოვანესი მოკავშირეც გახდა. ასე მოიქცა [[ჟოზეფ ფუშე]]ც. დირექტორიის დროს ის იყო პოლიციის მინისტრი და ამავე თანამდებობაზე დარჩენა სურდა მომავალშიც. ფუშე იყო ყოფილი [[იაკობინელები|იაკობინელი]], რომელმაც ხმა მისცა [[ლუი XVI]]-ის სიკვდილით დასჯას, მას ეშინოდა [[ბურბონები]]ს ხელისუფლებაში დაბრუნებისა და ეს ერთ-ერთი მიზეზი იყო რატომაც იგი ძალიან გამოადგებოდა ნაპოლეონს.

[[პარიზი|პარიზში]] ჩასვლიდან დაახლოებით სამი კვირის განმავლობაში (სახელმწიფო გადატრიალებამდე) ნაპოლეონმა არაერთი ადამიანი მოინახულა, შეეცადა მოეგროვებინა მოკავშირეები მომავალი მოქმედებებისთვის.

საფრანგეთის არმიის მისდამი განწყობილებისა და მოსახლეობის დაბალი ფენების ასევე დადებითი დამოკიდებულების გათვალისწინებით, ნაპოლეონს აღარ ეშინოდა [[ბურჟუაზია|ბურჟუაზიის]] წამრომადგენლებისა. ბონაპარტმა იცოდა, რომ ბურჟუაზიის ყველაზე უფრო ძლიერი ნაწილი ოცნებობდა [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორიის]] დამხობაზე, ისინი თვლიდნენ, რომ ეს რესტავრაციისკენ გადადგმული ნაბიჯი იქნებოდა. 

სახელმწიფო გადატრიალება, რომელმაც ნაპოლეონს შეუზღუდავი ძალაუფლება მისცა, [[1799]] წლის 18 ბრიუმერის ([[9 ნოემბერი|9 ნოემბრის]]) გადატრიალების სახელითაა ცნობილი.  

18 ბრიუმერს დილით, ექვსი საათიდან, ბონაპარტის სახლს და მომიჯნავე ქუჩას მიაწყდა გენერალიტეტი და ოფიცრობა. [[პარიზი]]ს [[გარნიზონი]]დან მოვიდა 700 კაცი. ნაპოლეონს სავსებით შეეძლო მათ დაყრდნობოდა, — და განსაკუთრებულ მცველთა რაზმის 1 500-მდე ჯარისკაცს, რომლებიც იცავდნენ [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]]ს და ორივე საკანონმდებლო კრებას — ხუთასთა საბჭოს და უხუცესთა საბჭოს. არ იყო მოსალოდნელი, რომ განსაკუთრებული რაზმის ჯარისკაცებს იარაღით წინააღმდეგობა გაეწიათ ბონაპარტისთვის. მაგრამ მაინც უაღრესი მნიშვნელობა ჰქონდა იმას, რომ თავიდანვე დაეფარათ წამოწყებული საქმის ნამდვილი ხასიათი და „[[იაკობინელები|იაკობინური]]“, ე.ი. ხუთასთა საბჭოს მემარცხენე, ნაწილისთვის არ მიეცათ საშუალება მოეწოდებინათ ჯარისკაცებისთვის გადამწყვეტ მომენტში „რესპუბლიკის დასაცავად“. ამისათვის ყველაფერი ისე იყო მოწყობილი, თითქოს თვით საკანონმდებლო კრებები მოუწოდებდნენ ბონაპარტს ძალაუფლების ხელში აღებისკენ. 

უხუცესთა საბჭოს მეტწილად საშუალო და მსხვილი [[ბურჟუაზია|ბურჟუაზიის]] წარმომადგენლები შეადგენდნენ. ნაპოლეონის ერთ-ერთმა ერთგულმა კაცმა განაცხადა „ტერორისტების საშინელი შეთქმულების“ შესახებ, რომ ისინი ზიანს აყენებენ რესპუბლიკას, მალე დაღუპავენ მას და სხვ. ეს ბუნდოვანი, მყვირალა ფრაზები არაფერს არ განსაზღვრავდა ზუსტად, კონკრეტულად არავის ადანაშაულებდა, მაგრამ მთავრდებოდა წინადადებით — დაუყოვნებლიც ხმა მიეცათ დეკრეტისთვის, რომლის მიხედვით, პირველ რიგში, უხუცესთა  და ხუთასთა საბჭოების სხდომები გადადის [[პარიზი]]დან [[სენ-კლუ]]ში (დედაქალაქიდან რამდენიმე კილომეტრით დაშორებულ პატარა ქალაქში) და მეორე — ამ დეკრეტის შესრულება ევალება გენერალ ბონაპარტს, რომელიც ინიშნება დედაქალაქისა და მის მიდამოებში განლაგებული მთელი შეიარაღებული ძალების უფროსად. ეს დეკრეტი სასწრაფოდ მიიღეს.

საკანონმდებლო ორგანოს პატარა ქალაქში გადატანის მიზეზი [[საფრანგეთის რევოლუცია|დიდი რევოლუციის]] წლების გამოცდილება იყო. რა რწმენაც უნდა ჰქონოდა ბონაპარტს თავისი თავისადმი, იმის გაკეთება [[პარიზი|პარიზში]] უფრო სახიფათო იყო, ვიდრე პატარა დაბაში, სადაც ერთადერთ დიდ შენობას წარმოადგენდა საფრანგეთის ძველი მეფეების სასახლე.

საქმის დასაწყისი სწორედ ისე ჩატარდა როგორც ბონაპარტს სურდა: კანონიერების გარეგნული მხარე დაცული იყო და ნაპოლეონმა დეკრეტის საფუძველზე აუწყა ჯარებს, რომ ისინი ამიერიდან მას ექვემდებარებიან და უნდა „გაჰყვნენ“ ორივე საბჭოს [[სენ-კლუ]]მდე.

ნაპოლეონმა ჯარი წაიყვანა [[ტიუილრის სასახლე|ტიუილრის სასახლე]]ში, ალყა შემოარტყა და [[ადიუტანტი|ადიუტანტების]] თანხლებით შევიდა სხდომათა დარბაზში. აქ ნაპოლეონმა წარმოთქვა რამდენიმე სიტყვა: „ჩვენ გვსურს რესპუბლიკა, რომელსაც საფუძვლად ექნება თავისუფლება, თანასწორობა, სახალხო წარმომადგენლობის წმინდათა-წმინდა პრინციპები… ჩვენ იგი გვექნება, მე ამის ფიცს ვიძლევი“. შემდეგ ის გავიდა ქუჩაში. ნაპოლეონის წინაშე იდგა მის მიერ მოყვანილი ჯარი, რომელიც მქუხარე მისასალმებელი შეძახილებით შეხვდა.

[[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]] ლიკვიდირებული იქნა სრულიად დაუბრკოლებლად. არც მკვლელობისთვის მიუმართავთ, არც დაპატიმრებითვის: [[ემანუელ-ჟოზეფ სიიესი|სიიესი]] და [[როჟე დიუკო]] თვით იყვნენ ამ შეთქმულების მონაწილენი, [[ლუი გოიე|გოიე]]ს და [[ჟან ფრანსუა ოგიუსტ მულენი|მულენს]] წინააღმდეგობა არ გაუწევიათ, რადგან მიხვდნენ რომ ისედაც ყველაფერი დასრულებული იყო. 

დარჩა მხოლოდ [[პოლ ბარასი|ბარასი]], რომელსაც ნაპოლეონმა [[შარლ მორის დე ტალეირანი|ტალეირანი]] გაუგზავნა, რათა დაერწმუნებინა იგი თავისივე სურვილით დაეტოვებინა დაკავებული თანამდებობა. ბარასი ადვილად მიხვდა საქმის ვითარებას, რომ ნაპოლეონს იგი აღარ სჭირდებოდა, ამიტომ თავიდანვე გადანცხადა, რომ მას სურს მიატოვოს პოლიტიკური ცხოვრება და წავიდეს თავის მამულში, სადაც მშვიდად გააგრძელეს ცხოვრებას. 

ამრიგად, [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]]მ არსებობა შეწყვიტა. შემდეგი ნაბიჯი იყო ორივე საკანონმდებლო ორგანოს ლიკვიდაცია. უხუცესთა საბჭო და ხუთასთა საბჭო უკვე ნაპოლეონის მომხრე ჯარისკაცთა ხელში იყო, მაგრამ გენერალს სურდა საქმე ისე მოეგვარებინა, რომ ორივე საბჭოს თავად ეღიარებინა საკუთარი უმოქმედობა, დაეთხოვა თავისი თავი და ძალაუფლება ნაპოლეონისთვის გადაეცა.

18 ბრიუმერს ([[9 ნოემბერი]]) ბევრი დეპუტატი არ წასულა [[სენ-კლუ]]ში, უმეტესობამ წასვლა გადადო 19 რიცხვისთვის, სწორედ იმ დროს, როცა უნდა გამართულიყო პირველი სხდომა.

როდესაც დადგა სახელმწიფო გადატრიალების მეორე და უკანასკნელი დღე, გენერალ ბონაპარტს მაინც აწუხებდა საფრთხის შეგრძნება. მართალია, უკვე 18 ბრიუმერის საღამოსთვის დირექტორული რეჟიმის სამი უმაღლესი დაწესებულებიდან ორი ლიკვიდირებული იყო: [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორია]] აღარ არსებობდა, უხუცეთა საბჭოს წევრები კი თანახმანი იყვნენ გამოეცხადებინათ თვითდათხოვნა.

მაგრამ საჭირო იყო სახალხო წარმომადგენელთა პალატის, ე.ი. ხუთასთა საბჭოს განადგურებაც. ხოლო ამ ხუთასთა საბჭოში ორსაზე მეტი ადგილი ეჭირათ ყოფილი [[იაკობინელები]]ს მომხრეებს. თუმცა, აქ ბევრი იყო ისეთიც, რომლებიც მზად იყვნენ თავი გაეყიდათ ანგარების მიზნით  ან დამორჩილებულიყვნენ შიშის გამო. მაგრამ იყვნენ სხვა მისწრაფების ადამიანებიც — ისეთები, რომლებისთვისაც [[ბასტილიის აღება]], [[მონარქია|მონარქიის]] დამხობა, მოღალატეებთან ბრძოლა, „თავისუფლება, თანასწორობა ან სიკვდილი“ არ წარმოადგენდა ცარიელ სიტყვებს. 

მთელი 18 ბრიუმერის განმავლობაში მემარცხენე („იაკობინური“) ჯგუფი თავს იყრიდა საიდუმლო თათბირებზე. [[იაკობინელები|იაკობინელებმა]] არ იცოდნენ რა ნაბიჯები გადაედგათ. ბონაპარტის აგენტები კი თავგზას უბნევდნენ მათ, ამტკიცებდნენ, რომ საქმე ეხება არა იაკობინელების წინააღმდეგ ზომების მიღებას, არამედ მხოლოდ [[როიალისტი|როიალისტური]] საფრთხის დაძლევის საჭიროებას. 

[[იაკობინელები|იაკობინელებმა]] არ იცოდნენ დაეჯერებინათ თუ არა ეს ამბავი, როდესაც 19 ბრიუმერს ([[10 ნოემბერი]]) დილით შეიკრიბნენ თათბირზე [[სენ-კლუ]]ს სასახლეში, ისინი დაბნეულები იყვნენ. ამ დღეს დილით ნაპოლეონი ცხენოსანთა თანხლებით [[პარიზი]]დან სენ-კლუში ჩავიდა. აქ შეიტყო, რომ ხუთასთა საბჭოს  დეპუტატთა შორის ბევრი უკმაყოფილოა, რადგან მათ დაინახეს ჯარისკაცთა მიერ ალყაშემორტყმული სასახლე. ისინი გაბრაზებულნი არიან სხდომების უეცარი გადატანით დედაქალაქიდან სენ-კლუში და რომ ახლა სავსებით მიხვდნენ ბონაპარტის განზრახვას.

დღის პირველ საათზე [[სენ-კლუ]]ს სასახლის დარბაზებში გაიხსნა ორივე საბჭოს სხდომა. ბონაპარტი და მისი მომხრეები მეზობელ დარბაზში იცდიდნენ, რომ ორივე საბჭოს ხმა მიეცა საჭირო დეკრეტისთვის, ნაპოლეონისთვის მიენდოთ ახალი კოსნტიტუციის შემუშავება და შემდეგ დაშლილიყვნენ. მაგრამ უხუცესთა საბჭოში არ იყო ერთიანობა, მათ საბოლოოდ გადაწყვიტეს წინააღმდეგობა გაეწიათ, მათი აზრით, უკანონო ქმედებებისთვის.

ნაპოლეონს გადაწყვეტილი გქონდა იმავე დღეს დაესრულებინა დაწყებული საქმე. დღის ოთხ საათზე ის მოულოდნელად შევიდა უხუცესთა საბჭოს სხდომათა დარბაზში და წარმოთქვა სიტყვა, რომ მოითხოვდა სწრაფ გადაწყვეტილებას, რომ ის აქ იმყოფება დეპუტატთა დასახმარებლად, ქვეყნის საფრთხისგან გადასარჩენად, მას სურს იბრძოლოს საფრანგეთის თავისუფლებისთვის.

ნაპოლეონს დეპუტატები შეეკამათნენ, ხელს უშლიდნენ ლაპარაკის დროს.მან გააჟღერა რამდენიმე მუქარა, შეახსენა, რომ მის განკარგულებაშია შეიარაღებული ძალები და გავიდა დარბაზიდან. მიუხედავად ამისა, უხუცეთა საბჭო ვერ აიძულა გამოექვეყნებინა დეკრეტი, მისთვის ძალაუფლების გადაცემის შესახებ. საქმე ცუდ მიმართულებას იღებდა. ბონაპარტისთვის ერთადერთი გამოსავალი საბჭოს ძალის გამოყენებით დაშლა იყო. სხდომათა დარბაზში მოხდა შეტაკება, საფრთხის წინაშე აღმოჩნდა თვითონ გენერალიც, მაგრამ სასურველი მიზნის მიღწევაში ნაპოლეონს დაეხმარა ერთი დამატებითი გარემოება — ამ დღეს ხუთასთა საბჭოს თავჯდომარეობდა თავისი ძმა, [[ლუსიენ ბონაპარტი]]. ბუნებრივია, ისიც შეთქმულების მონაწილე იყო. საბოლოოდ, ნაპოლეონმა უბრძანა თავის ჯარისკაცებს გადასულიყვნენ შეტევაზე და გაეწმინდათ სხდომათა დარბაზი. 

როდესაც ჯარისკაცები სხდომათა დარბაზში შეიჭრნენ დეპუტატთა უმეტესობამ თავს გაქცევით უშველა. ნაპოლეონმა თავის მომხრეებს უბრძანა დაეკავებინათ რამდენიმე გაქცეული და მოეყვანათ სასახლეში, რის შემდეგაც ამ დაჭერილ პირთაგან მოაწყეს „დეპუტატთა საბჭოს სხდომა“, მათ უბრძანეს ხმა მიეცათ კონსულობის დეკრეტისთვის და გამოეცხადებინათ თვითდათხოვნა. 

ახლადგამოცემული დეკრეტით მთელი ძალაუფლება რესპუბლიკაში გადაეცა სამ პირს, რომლებსაც კონსულები უწოდეს. ამ თანამდებობაზე დაინიშნენ ნაპოლეონი, [[ემანუელ-ჟოზეფ სიიესი|სიიესი]] და [[როჟე დიუკო]]. ბონაპარტს , ჯერჯერობით, ერთპიროვნულ მმართველად გახდომა არ სურდა, რადგან ხალხს მისი კონსულობა [[დიქტატურა]]დ არ ჩაეთვალა. ნაპოლეონმა უკვე იცოდა, რომ მისი ორი თანამმართველი არავითარ გადამწყვეტ როლს არ ითამაშებდა მომავალ ხელისუფლებაში. 

ღამის ორ საათზე სამმა ახალმა კონსულმა რესპუბლიკის წინაშე ერთგულების ფიცი დადო. 

==საფრანგეთის კონსული==
[[ფაილი:Jean Auguste Dominique Ingres, Portrait de Napoléon Bonaparte en premier consul.jpg|200px|მინი|ნაპოლეონი კონსულობის პერიოდში]]
18 ბრიუმერის გადატრიალების შემდეგ ნაპოლეონ ბონაპარტი [[საფრანგეთის პირველი რესპუბლიკა|საფრანგეთის რესპუბლიკა]]ს ჩაუდგა სათავეში. მას ჯერ არ ჰქონდა ქვეყნის მართვის გამოცდილება, მიღწეული წარმატებები ჯერ მხოლოდ სამხედრო სფეროს მოიცავდა — იტალიის კამპანიასა და ეგვიპტის ექსპედიციას. ამ დროს რთული იყო ქვეყნის საგარეო მდგომარეობა. ვიდრე იგი [[ეგვიპტე]]ში ლაშქრობით იყო დაკავებული ანტიფრანგულმა [[კოალიცია]]მ წარმატებას მიაღწია [[იტალია]]ში და ფაქტიურად გაწმინდა იგი ფრანგებისგან. მაშინ კოალიციის წევრებს ძალა არ ეყოთ ლაშქრობის გასაგრძელებლად და საფრანგეთში შესაჭრელად, მაგრამ ეს არ ნიშნავდა რომ საგარეო საფრთხისგან ქვეყანა დიდი ხნით იქნებოდა დაცული. ხაზინა ცარიელი იყო, ჯარისკაცები თვეების განმავლობაში ვერ იღებდნენ საჭირო თანხებსა და რესურსებს.

ნაპოლეონმა ახალი ხელისუფლების ორგანიზება თავისი თვითმპყრობელობის განმტკიცებით დაიწყო. საფრანგეთის კიდევ ერთი კონსული, [[ემანუელ-ჟოზეფ სიიესი|სიიესი]] ფიქრობდა, რომ თავად ითამაშებდა მთავარ როლს და ხელმძღვანელობას გაუწევდა ახალგაზრდა და, მისი აზრით, გამოუცდელ გენერალს.

ნაპოლეონმა [[ემანუელ-ჟოზეფ სიიესი|სიიესს]] დაავალა რესპუბლიკის ახალი კოსნტიტუციის პროექტის მომზადება. სიიესი გულმოდგინედ შეუდგა მუშაობას, მაგრამ ვერ გაითვალისწინა რიგი გარემოებები. მას ავიწყდებოდა, რომ [[ბურჟუაზია|ბურჟუაზიის]] წარმომადგენლები, ქალაქებში და სოფლად, მოითხოვდნენ მტკიცე პოლიტიკურ წესრიგს, [[საფრანგეთის რევოლუცია|რევოლუციის]] მონაპოვარის განმტკიცებას, მაგრამ მათ შორის სწორედ ისეთებს, რომელნიც უშუალოდ ეხებოდნენ თავისუფლებას ვაჭრობასა და [[მრეწველობა]]ში, გლეხი — მესაკუთრეები მოითხოვდნენ, რომ მათთვის უზრუნველყოფილი ყოფილიყო ახლადშეძენილი მიწების მფლობელობა. ნაპოლეონს არ მოეწონა [[ემანუელ-ჟოზეფ სიიესი|სიიესი]]ს მიერ შემუშავებული პროექტი და გადაწყვიტა „შესწორებები“ შეეეტანა მასში. 

ახალი კონსტიტუცია მზად იყო 18 ბრიუმერის გადატრიალებიდან ერთი თვის შემდეგ, რომლის მიხედვითაც რესპუბლიკას სათავეში ჩაუდგა სამი კონსული, რომელთაგან პირველი აღჭურვილი იყო სრული ძალაუფლებით, ხოლო დანაჩენ ორს სათათბირო ხმის უფლება ჰქონდა. პირველი კონსულად ნაპოლეონი დაინიშნა. 

ახალი კონსტიტუცია (როგორც დაპირებული იყო) უნდა მიღებულიყო საყოველთაო სახალხო კენჭისყრით. მაგრამ ბონაპარტმა მოულოდნელად გამოაცხადა, რომ კონსტიტუცია ძალაში შედიოდა ახლავე, [[პლებისციტი|პლებისციტამდე]]. ახალგაზრდა გენერალმა კარგად იცოდა, რომ ეს უსაზღვრო ძალაუფლება მას მიანიჭა არა ხალხმა, არამედ მისმა ერთგულმა ჯარისკაცებმა. 

საფრანგეთის ახალმა პირველმა კონსულმა თავის უპირველეს ამოცანად დაისახა [[სამოქალაქო ომი]]ს ჩახშობა ქვეყნის დასავლეთ ნაწილში და სამხრეთსა და ჩრდილოეთში ფართოდ გავრცელებული ბანდიტიზმის წინააღმდეგ ბრძოლა. ბონაპარტს ამ ორი ამოცანის სწრაფად შესრულება ეჩქარებოდა, რადგან გაზაფხულის დადგომისთანავე ქვეყნის მტრების წინააღმდეგ ომის განახლებას გეგმავდა.

ქვეყნის შიგნით ყაჩაღთა ბრბოების წინააღმდეგ ბრძოლას ნაპოლეონმა ექვსი თვე მოანდომა. ამის პარალელურად მან დიდი ყურადრება მიაქცია [[ვანდეია]]ს. აქ თავად-აზნაურობამ და სამღვდელოებამ მოახერხეს გადაებირებინათ გლეხთა ერთი ნაწილი, ისინი იარაღით აღჭურვეს, რის შემდეგაც დაიწყო [[პარტიზანული ომი|პარტიზანული ბრძოლა]] საფრანგეთის მთავრობის წინააღმდეგ. ვანდეიის ამბოხებულებთან ბონაპარტმა ბრძოლის განსხავებული გზა აირჩია. თავდაპირველად, რესპუბლიკის მოწინააღმდეგებმა რამდენიმე გამარჯვება მოიპოვეს, აიღეს ქალაქი [[ნანტი]] და ხმამაღლა საუბრობდნენ [[ბურბონები]]ს დინასტიის რესტავრაციასთან დაკავშირებით.

ნაპოლეონმა, ერთი მხრივ, გააძლიერა აჯანყებულთა წინააღმდეგ ბრძოლა, მეორე მხრივ [[ამნისტია]]ს დაჰპირდა ყველას, ვინც დაუყოვნებლივ დაყრიდა იარაღს. კონსულობის პირველ თვეებში, ნაპოლეონმა იცოდა, რომ სწრაფად უნდა მიეღო საჭირო ზომები ქვეყნის შიგნის მდგომარეობის გამოსასწორებლად, თუმცა ერთი წუთითაც არ დავიწყებია ომი, რომელიც გაზაფხულზე უნდა დაწყებულიყო. 

საჭირო იყო ფინანსური საკითხის მოგვარებაც, რადგან, პირველ რიგში, შესაძლებელი უნდა ყოფილიყო იმ უზარმაზარი არმიის გამოკვება, ჩაცმა და შეიარაღება, რომელსაც ნაპოლეონი გაზაფხულისთვის ამზადებდა. ხაზინაში კი ფული საერთოდ არ მოიპოვებოდა — [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორიის]] მმართველობამ გამოიწვია ხაზინის სრული დაცარიელება. 

ნაპოლეონი, ასევე, გულმოდგინედ შრომობდა მმართველობის მოწყობისათვის. მან დატოვა, [[საფრანგეთის რევოლუცია|რევოლუციის]] დროინდელი, ქვეყნის [[საფრანგეთის დეპარტამენტები|დეპარტამენტებად]] დაყოფა. მაგრამ გააუქმა ადგილობრივი თვითმართველობა. ქალაქებში და სოფლად გაუქმდა ყოველგვარი არჩევითი თამანდებობა და სააერჩევნო კრებებიც, ამიერიდან ყოველ დეპარტამენტში შინაგან საქმეთა მინისტრს უნდა დაენიშნა [[პრეფექტი]] — ადგილობრივი მბრძანებელი. პრეფექტი ნიშნავდა მუნიციპალურ საბჭოებსა და ქალაქის თავებს (მერებს). 

[[პრეფექტი|პრეფექტთან]] არსებობდა სათათბირო ორგანო — „მთავარი საბჭო“, სავსებით დამოუკიდებელი პრეფექტისგან, მისი ერთადერთი დანიშნულება იყო გაეცნო პრეფექტისთვის [[საფრანგეთის დეპარტამენტები|დეპარტამენტი]]ს საჭიროებები. შინაგან საქმეთა მინისტრი განაგებდა ქვეყნის ადმინისტრაციულ ცხოვრებას; მისსავე უწყებას მიეკუთვნებოდა ვაჭრობა, [[მრეწველობა]] და საზოგადოებრივი სამუშაოები.

საფუძვლიანი ცვლილება განიცადა სასამართლო სისტემამაც - მოხდა იუსტიციის სამინისტროს რეორგანიზაცია. სასამართლოების გარდაქმნის დროს ნაპოლეონმა გააუქმა [[ნაფიცი მსაჯული|ნაფიც მსაჯულთა]] ინსტიტუტი.

ნაპოლეონმა შექმნა განსაკუთრებული დიდი სამინისტრო, სრულიად დამოუკიდებელი შინაგან საქმეთა სამინისტროსგან, რომელიც ისევე, როგორც ყველა სხვა დამოუკიდებელი უწყება, უშუალოდ პირველ კონსულს ემორჩილებოდა. ეს იყო პოლიციის სამინისტრო. 

ბონაპარტი განსაკუთრებული ყურადღებით მოეკიდა დედაქალაქის პოლიციის პრეფექტურის ორგანიზაციას. [[პარიზი]]ს პოლიციის [[პრეფექტი|პრეფექტს]], რომელიც თუმცა პოლიციის მინისტრს ემორჩილებოდა, განსაკუთრებული ადგილი ეჭირა სხვა მაღალი თანამდებობის მოხელეებთან შედარებით და უფლება ჰქონდა პირადი მოხსენება გაეკეთებინა პირველი კონსულისათვის.

ნაპოლეონი განზრახ აქუცმაცებდა თავის პოლიტიკურ პოლიციას, სურდა რომ ჰყოლოდა არა ერთი, არამედ რამდენიმე პოლიცია, რომლებსაც თვალყური უნდა ედევნებინათ არა მარტო მოქალაქეთა საქმიანობისთვის, არამედ ერთმანეთისთვისაც. პოლიციის სამინისტროს სათავეში მან ჩააყენა [[ჟოზეფ ფუშე]], ყველაზე მოხერხებული ჯაშუში. 

კონსულობის პერიოდში, ნაპოლეონის მიერ გატარებული ღონისძიებებით, მთელი ძალაუფლება პირველი კონსულის ხელში გადავიდა, დანარჩენ ორ კონსულს სათათბირო ხმის უფლება ჰქონდა. პირველი კონსული ნიშნავდა 80 კაცისგან შემდგარ [[სენატი|სენატს]]. თვით ბონაპარტი ინიშნებოდა პირველ კონსულად ათი წლის ვადით. პირველი კონსული ნიშნავდა ყველა სამოქალაქო და სამხედრო პირს, ყველანი კი პასუხისმგებელნი იყვნენ მხოლოდ ნაპოლეონის წინაშე.

[[1800]] წლის გაზაფხულისთვის ნაპოლეონმა დაასრულა ყველა გადაუდებელი საქმე; მან ჩამოაყალიბა ახალი სახელმწიფო წყობილება; ქვეყნის სამხრეთში წარმატებას მიაღწია ყაჩაღურ დაჯგუფებებთან ბრძოლაში; გაატარა ღონისძიებები [[ვანდეია]]ში დაწყებული გამოსვლების შესაჩერებლად; შემოიღო ქვეყნის მმართველობის ცენტრალიზაცია; გადადგა აუცილებელი ნაბიჯები ხაზინის ქურდობის ასალაგმავად.

მომავალ ომში გამგზავრებამდე ნაპოლეონი ახლად შექმნილ სამინისტროებს და მათ წარმომადგენლებს ავალებდა ქვეყანაში წესრიგის დაცვას, ვიდრე თავად იომებდა [[ევროპა|ევროპის]] სახელმწიფოთა [[კოალიცია]]სთან. თუმცა, ომში წასვლამდე ერთი თვით ადრე, [[ჟოზეფ ფუშე|ფუშე]]მ ნაპოლეონს წარუდგინა უტყუარი დოკუმენტები იმისა, რომ [[პარიზი|პარიზში]] არსებობდა ინგლისურ-როიალისტური სააგენტოები, რომლებსაც პირდაპირი კავშირი ჰქონდათ [[ბურბონები|ბურბონთა]] დინასტიის ემიგრაციაში მყოფ ორ პრინცთან — სიკვდილით დასჯილი [[ლუი XVI|ლუდოვიკო XVI]]-ის ძმებთან. [[როიალისტი|როიალისტები]] აშკარად გეგმავდნენ ძალაუფლების ხელში ჩაგდებას, ინგლისელებისა და სხვა შესაძლო მოკავშირეების დახმარებით.

პირველი კონსული საბოლოოდ დაადგა იმ აზრს, რომ შინაგანი ბრძოლის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ამოცანა — ეს არის დაუნდობელი ანგარიშის გასწორება მოღალატე-[[როიალისტი|როიალისტებთან]], ხოლო საგარეო ბრძოლის უმთავრესი ამოცანა — შეუპოვარი ბრძოლა [[ინგლისი]]ს წინააღმდეგ. [[ჟოზეფ ფუშე|ფუშე]]ს მიეცა სათანადო ბრძანებები აქტიურ როიალისტებთან ბრძოლის შესახებ — მას დაევალა მათი გამოაშკარავება, დაპატიმრება, სასამართლო წესით დევნა. 

[[1800]] წლის გაზაფხულზე, როდესაც ნაპოლეონს მოქმედ არმიაში მიეჩქარებოდა, მას დრო არ ჰქონდა მიემართა სხვა საშუალებისთვის, გარდა ტერორისა. 

ომი [[ინგლისი|ინგლისთან]] (მეორე მთავარი ამოცანა) კვლავ უნდა გაჩაღებულიყო არა ინგლისის ნაპირებთან, სადაც ბრიტანეთის მძლავრი ფლოტი იდგა, არამედ [[ევროპა|ევროპის]] კონტინენტზე ინგლისის მოკავშირეების წინააღმდეგ, პირველ რიგში — ავსტრიის იმპერიის წინააღმდეგ. 

როდესაც [[1800]] წლის [[8 მაისი|8 მაისს]] ნაპოლეონი ომში მიდიოდა და პირველად ტოვებდა [[პარიზი|პარიზს]] სახელმწიფო გადატრიალების შემდეგ, მას კარგად ესმოდა, რომ მისი მმართველობის მომავალი დამოკიდებული იყო დაწყებული კამპანიის შედეგებზე: იგი კვლავ წაართმევდა [[ავსტრია]]ს ჩრდილო [[იტალია]]ს ან ანტიფრანგული კოალიცია კვლავ გაჩნდებოდა [[საფრანგეთის პირველი რესპუბლიკა|საფრანგეთი]]ს საზღვრებთან. 

    

=== იმპერატორად კურთხევა ===
დირექტორიის პერიოდში საფრანგეთი გამუდმებით ეომებოდა ანტიფრანგულ კოალიაციას,რომელშიც ამჯერად ავსტრია გამოირჩეოდა.განსაკუთრებით გამოიჩინა თავი ნაპოლეონ ბონაპარტმა, რომელმაც სასტიკი მარცხი აგემა რამდენიმე ავსტრიულ არმიას იტალიაში და აიძულა ის, საფრანგეთთან ზავი გაეფორმებინა. დირექტორია გენერალ ბონაპარტის საფრანგეთში პოპულარობის ზრდით შეშინდა. ეს შიში უსაფუძვლო არ აღმოჩნდა.სწორედ ნაპოლეონ ბონაპარტმა მოუღო ბოლო დირექტორიას 1799 წლის ნოემბერში და კონსულატი დააწესა. ეს უკვე რევოლუციის დასასრული იყო. საფრანგეთში ერთპიროვნული მმართველობა დამყარდა. ნაპოლეონი თავად გახდა ჯერ პირველი კონსული, შემდეგ–მუდმივი კონსული, 1804 წელს კი თავი იმპერატორად გამოაცხადა.

== საფრანგეთის პირველი იმპერია ==
=== იტალიის მეორე კამპანია ===
== ნაპოლეონის ომები ==
''{{მთავარი|ნაპოლეონის ომები}}''
=== მესამე კოალიციის ომი (1805 წელი) ===
[[ფაილი:La bataille d'Austerlitz. 2 decembre 1805 (François Gérard).jpg|thumb|300px|right|ნაპოლეონი [[აუსტერლიცის ბრძოლა]]ში]]
ნაპოლეონმა, რომელიც ემზადებოდა [[ინგლისი|ინგლისში]] დესანტის გადასასხმელად, მიიღო ცნობა, რომ [[27 აგვისტო]]ს ავსტრიის ჯარები [[ბავარია]]ში შეიჭრნენ. მან დაიწყო ძალების გადასროლა [[ბულონი]]ს ბანაკიდან [[რაინი|რაინზე]] ფელდმარშალ [[კარლ მაკი]]ს ავსტრიის დუნაის არმიის (80 000 კაცი) გასანადგურებლად [[მიხეილ კუტუზოვი|კუტუზოვის]] არმიის (50 000 კაცი) მოსვლამდე. თავისი ჯარების (220 000 კაცი) მოხერხებული მანევრით ნაპოლეონმა ალყა შემოარტყა [[კარლ მაკი|მაკის]] არმიას [[ულმი|ულმთან]] და [[8 ოქტომბერი|8 ოქტომბერს]] აიძულა იგი დანებებოდა. [[რუსეთის იმპერია|რუსეთის]] ჯარები, რომლებიც [[ბრაუნაუ]]ში [[29 სექტემბერი|29 სექტემბერს]] მივიდნენ, შექმნილი მძიმე მდგომარეობის გამო იძულებულნი გახდნენ საარიერგარდო ბრძოლით დაეხიათ უკან [[დუნაი]]ს მარჯვნივ, ნაპირის გაყოლებით. ნაპოლეონი შეეცადა მოემწყვდია რუსეთის ჯარები, მაგრამ ისინი [[დუნაი]]ზე ფრანგების მოსვლამდე გადავიდნენ, ხოლო [[30 ოქტომბერი|30 ოქტომბერს]] დაამარცხეს [[ედუარდ მორტიე]]ს კორპუსი. [[1 ნოემბერი|1 ნოემბერს]] მარშალ [[იოახიმ მიურატი]]ს ავანგარდი შეეცადა რუსეთის არმიისათვის უკან დასახევი გზები მოეჭრა. [[1805]] წლის [[4 ნოემბერი|4 ნოემბერს]] [[პეტრე ბაგრატიონი]]ს საფარმა რაზმმა (6 000 კაცი) [[შენგრაბენის ბრძოლა]]ში ფრანგთა 30 000-იანი ავანგარდის იერიში მოიგერია, რითაც მთავარ ძალებს საშუალება მისცა დაეხიათ [[ოლმიუცი]]საკენ, სადაც ისინი ავსტრიის ჯარებს და რუსეთიდან მოსულ გენერალ ბუქსგევდენის 50 000-იან არმიას შეუერთდნენ. [[1805]] წლის [[2 დეკემბერი|2 დეკემბერს]]  [[აუსტერლიცის ბრძოლა]]ში მოკავშირეთა ჯარები დამარცხდნენ. ავსტრია ომიდან გამოვიდა და ხელი მოაწერა საფრანგეთთან სეპარატულ [[პრესბურგის ზავი|პრესბურგის ზავს]] ([[1805]]). რუსეთის ჯარები გაიყვანეს [[რუსეთი|რუსეთში]].

ზღვაზე  [[საფრანგეთის პირველი იმპერია|საფრანგეთ]]-[[ესპანეთი]]ს ფლოტი განადგურებულ იქნა [[ტრაფალგარის ბრძოლა]]ში ([[1805]]). მოკავშირეთა ჯარების გადასხმა ნეაპოლსა და ჩრდილოეთ გერმანიაში უშედეგოდ დამთავრდა. ომში ნათლად გამომჟღავნდა ნაპოლეონის უდიდესი სამხედრო ნიჭი.

=== მეოთხე კოალიციის ომი ===
=== ნახევარკუნძულის ომი ===

=== მეხუთე კოალიციის ომი ===
=== რუსეთის ლაშქრობა ===
{{მთავარი|საფრანგეთ-რუსეთის ომი (1812)}}

როდესაც 1812 წლის 24 ივნისს ნაპოლეონი რუსეთში შეიჭრა, მან დიდი შეცდომა დაუშვა, თუმცა თავიდან  ფრანგებს ყველაფერი კარგად მისდიოდათ სანამ ზამთარი არ დადგებობა. კუტუზოვმა გადაწყვიტა დაეთმო ფრანგებისთვის მოსკოვი, რადგან ფრანგებს ძალიან გაუჭირდებოდათ ზამთარში  საკვების გარეშე ყოფნა. კუტუზოვის აზრით მოსკოვის დათმობით არ დაიკარგება ქვეყანა, ჯარის დაკარგვა კი დამარცხებას ნიშნავდა. მოსკოვში შესვლის შემდეგ, ნაპოლეონმა ნახა დაცარიელებული ქალაქი და გადაწყვიტა დაბრუნებულიყო  სამშობლოში, თუმცა ზამთარში ეს ძალიან რთული იყო. უკან დახევისას მან დაკარგა არმიის ნახევარი.

=== ნაპოლეონის პირველი გადადგომა ===
რუსეთში განცდილი მარცხი ნაპოლეონის იმპერიის დაშლის დასაწყისი გახდა. მის წინააღმდეგ დაირაზმნენ ევროპის ქვეყნები. [[1813]] წლის ოქტომბერში [[ლაიფციგი|ლაიფციგთან]] ნაპოლეონის არმიის ნარჩენებს ბრძოლა მოუხდათ მოკავშირეებთან რუსეთის, პრუსიის, ავსტრიის, შვედეთის არმიებთან (ე.წ. ხალხთა ბრძოლა), სადაც ფრანგები დამარცხდნენ. მოკავშირეები [[1814]] წელს პარიზში შევიდნენ. ნაპოლეონი გადადგა. იგი ხმელთაშუა ზღვის კუნძულ [[ელბა (კუნძული)|ელბაზე]] გადაასახლეს. პარიზში  [[ბურბონი (დინასტია)|ბურბონები]] და რევოლუციის დროს გაქცეული არისტოკრატები დაბრუნდნენ.

== ასი დღე ==
საფრანგეთის მოსახლეობა ვერ ეგუებოდა ძველი რეჟიმის აღდგენას. ნაპოლეონმა ისარგებლა მოსახლეობის უკმაყოფილებით და ყველასთვის მოულოდნელად საფრანგეთში დაბრუნდა. გმირებს მონატრებული ფრანგი ხალხი მას შეხვდა როგორც მხსნელს. ნაპოლეონის მმართველობის ბოლო თვეებს „ასი დღე“ შეერქვა. მოკავშირეებმა ომი განაახლეს. [[1815]] წელს, ბელგიის ახლოს, სოფელ ვატერლოოსთან ნაპოლეონი თავის უკანასკნელ ბრძოლაში დამარცხდა.

== მეორე გადასახლება და გარდაცვალება ==

დატყვევებული იმპერატორი ინგლისელებმა [[წმინდა ელენეს კუნძული|წმინდა ელენას კუნძულზე]] ([[ატლანტის ოკეანე]]) გადაასახლეს და მიუვლინეს ზედამხედველი. შვიდი წელი მისი სამფლობელო იყო ერთი საკანი და პატარა ბაღი. [[1821]] წლის 5 მაისს, 52 წლის ასაკში, ნაპოლეონი გარდაიცვალა. ერთი ვერსიით, იმპერატორი, მამამისის მსგავსად, კუჭის კიბომ შეიწირა, ხოლო მეორე ვერსიით ბრიტანელებმა მოწამლეს ვერცხლისწყლით. ამ ვერსიის მიხედვით ნაპოლეონის საჭმელს ურევდნენ ვერცხლისწყალს, შედეგად ის მალევე გარდაიცვალა. სანამ გარდაიცვლებოდა კრუჩხვებში ჩავარდა, სწორედ მაშინ მიხვდა ნაპოლეონი, რომ მისი სიკვდილის დღე ახლოვდებოდა. მან თავისთან დაიბარა მღვდელი და ექიმი, რომელსაც დაუბარა თავის ოჯახისთვის გადაეცა თუ რა იყო მიზეზი მისი სიკვდილისა. 

== ნაპოლენის საფლავი ==
{{წყარო}}
ნაპოლეონი 1840 წლამდე დასაფლავებული იყო კუნძულ ელენაზე. მის საფლავზე დაბადებისა და გარდაცვალების თარიღის ნაცვლად ეწერა მხოლოდ „ნაპოლენ ბონაპარტი“. 1828 წლის მერე ფრანგებმა მიიღეს ნებართვა ინგლისისგან, რომ მათი იმპერატორის ცხედარი გადაესვენებინათ საფრანგეთში. [[ლუი-ფილიპ ორლეანელი|ლუი-ფილიპმა]] გაგზავნა თავისი შვილი- [[პრინცი ჟუანვილი]] წმ. ელენეს კუნძულზე, რომ სხეული ამოესვენებინა და გადმოეტანა საფრანგეთში. ეს იყო დაბრუნება იმ ადამიანისა, რომელიც უყვარდა ფრანგ ხალხს და რომელიც შიშის ზარს სცემდა მტრებს. 1840 წლის სექტემბერში ფრანგულმა გემმა ნაპოლეონის ძვლები ჰავრში ჩამოასვენა და შემდეგ ნელ-ნელა მდინარე [[სენა (მდინარე)|სენით]] დაიძრა პარიზისკენ. 15 დეკემბერს, მიუხედავად ქარბუქისა, თითქმის მთელი ქალაქი იმყოფებოდა იმპერატორის დაკრძალვაზე. სამგლოვიარო კორტეჟმა დაიწყო თავისი მსვლელობა ბულვარების გასწვრივ, გაიარა ტრიუმფალური თაღის ქვეშ, ჩამოვიდა ელისეის მინდვრებზე და ბოლოს ინვალიდების სახლში დასრულდა ნაპოლეონის განდევნის წლები, რომელიც დიდი ხანი გრძელდებოდა. იმპერატორის ძვლები, როგორც ეგვიპტის ფარაონის ძვლები, დამარხული იყო ექვს კუბოში. პირველი-თუნუქისგან, მეორე-წითელი ხისგან, მესამე და მეოთხე-ტყვიისგან, მეხუთე-ებენის ხისგან, მეექვსე კი მუხისგან იყო დამზადებული. კუბო დასვენებული იყო დიდ აკლდამაზე, რომელიც გაკეთებული იყო წითელი გრანიტისგან, სპეციალურად შექმნილი ცნობილ არქიტექტორ ვისკონტის მიერ. იქ არის თორმეტფრთიანი ვიქტორია, პრადიეს ნამუშევარი, რომელიც იმპერატორის სამუდამო სამარხს დარაჯობს და განასახიერებს ფრანგ ხალხს. ნაპოლეონის გვერდით ასვენია მისი შვილის ნაპოლეონ II-ის ფერფლი.

==ლიტერატურა==
* ტარლე ე., ნაპოლეონი, გამომცემლობა „ბედია“, თბილისი, 1996, გვ. 3-91. 
* ტიულარი ჟ., ნაპოლეონი, გამომცემლობა „აგორა“, თბილისი, 2012, გვ. 17-19.

==რესურსები ინტერნეტში==
*[http://www.georoyal.ge/?MTID=2&TID=85&id=1629 ნაპოლეონ ბონაპარტი]
*[https://saba.com.ge/books/details/1169 იმპერატორი ნაპოლეონი. ქეთი ტოროტაძე]
*[http://alioni.info/history/6-faqti-napoleonis-shesaxeb/ 6 ფაქტი ნაპოლეონის შესახებ] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20170914103401/http://alioni.info/history/6-faqti-napoleonis-shesaxeb |date=2017-09-14 }}
*[http://www.aisiforce.org/forum/viewtopic.php?f=31&t=1648 ნაპოლეონი და ქართველები] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20200920114214/http://www.aisiforce.org/forum/viewtopic.php?f=31&t=1648 |date=2020-09-20 }}
*[http://samxedro-istoria.blogspot.com/2013/10/blog-post_14.html ნაპოლეონი ეგვიპტეში]
*[http://samxedro-istoria.blogspot.com/2015/07/blog-post.html ნაპოლეონის ძირითადი რეფორმები საფრანგეთში კონსულატისა და იმპერიის ხანაში]
*[http://intermedia.ge/%E1%83%A1%E1%83%A2%E1%83%90%E1%83%A2%E1%83%98%E1%83%90/1228-%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%9D%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%9D%E1%83%9C-%E1%83%91%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%A2%E1%83%94%E1%83%A1-%E1%83%92%E1%83%90%E1%83%9B%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%97%E1%83%A5%E1%83%95%E1%83%90%E1%83%9B%E1%83%94%E1%83%91%E1%83%98/95/ ნაპოლეონ ბონაპარტეს გამონათქვამები]
*[http://samxedro-istoria.blogspot.com/2010/12/1805.html აუსტერლიცი, 1805]
*[https://luciuslibrary.wordpress.com/2011/03/26/%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%9D%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%9D%E1%83%9C-%E1%83%91%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%A2%E1%83%94-1769-1821-exclusive/ ნაპოლეონ ბონაპარტე (1769-1821) Exclusive]
*[https://giorgiarkaniasite.wordpress.com/2016/10/31/%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%9D%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%9D%E1%83%9C-%E1%83%91%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%A2%E1%83%98%E1%83%A1-%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%9B%E1%83%94/ ნაპოლეონ ბონაპარტის სამეცნიერო ექსპედიცია ეგვიპტეში]
*[http://www.myvideo.ge/v/1594604 ნაპოლეონი კავკასიელი იყო] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20230607161918/https://www.myvideo.ge/v/1594604 |date=2023-06-07 }}
*[http://net.adjara.com/Movie/main?id=12192 ნაპოლეონ ბონაპარტი (კინოფილმი)]{{Dead link|date=იანვარი 2021 |bot=InternetArchiveBot }}

*[http://sainthelenaisland.info/longwoodhouse.htm ნაპოლეონის სახლი წმ. ელენეს კუნძულზე]
*[http://www.amusingplanet.com/2014/10/saint-helena-island-place-of-napoleon.html წმ. ელენეს კუნძული]
*[http://www.mrodenberg.com/category/sainthelena/page/4/ მნიშვნელოვანი ტურისტული კერა]
*[http://www.mrodenberg.com/2011/05/24/longwood-house-part-3/ ნაპოლეონის ძებნა კუნძულზე]
*[https://www.visittuscany.com/en/ideas/175cda97-3c0a-11e7-b500-c25849f3fc0c/ რას მოჩანს ელბაზე]
*[http://mpress.ge/2016/03/%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%9D%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%9D%E1%83%9C-%E1%83%91%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%A2%E1%83%94-1769-1821-%E1%83%91%E1%83%98%E1%83%9D/ ნაპოლეონ ბონაპარტე (1769-1821) – ბიოგრაფია, კარიერა, ომები]{{Dead link|date=იანვარი 2021 |bot=InternetArchiveBot }}
*[https://www.youtube.com/watch?v=tD5-ta6SBNo  პროფესორ ალექსანდრე მიქაბერიძის ლექცია „ნაპოლეონის ომები გლობალურ კონტექსტში“]
*http://parizi2008.blogspot.com/2008/11/blog-post_7591.html

== სქოლიო ==
{{მინიდაფა
|პორტალი       = ბიოგრაფიები
|ვიქსიკონი  = 
|ვიკიწიგნები  = 
|ვიკიციტატა = ნაპოლეონ ბონაპარტი  
|ვიკიწყარო     = 
|ვიკისახეობები     = 
|ვიკისიახლეები  = 
|ვიკისაწყობი    =Napoleon I of France|ნაპოლეონ ბონაპარტი
|მეტავიკი     = 
}}
{{სქოლიოს სია}}

{{საფრანგეთის მონარქები}}
{{ნაპოლეონის მარშლები}}

{{DEFAULTSORT:ბონაპარტი ნაპოლეონ}}
[[კატეგორია:საფრანგეთის იმპერატორები]]
[[კატეგორია:ბონაპარტები]]
[[კატეგორია:დაბადებული 15 აგვისტო]]
[[კატეგორია:დაბადებული 1769]]
[[კატეგორია:გარდაცვლილი 5 მაისი]]
[[კატეგორია:გარდაცვლილი 1821]]
[[კატეგორია:უზურპატორები]]
[[კატეგორია:ტახტიდან გადამდგარი მონარქები]]