ოტო II წითური

ოტო II (გერმ. Otto II.; დ. 955 — გ. 7 დეკემბერი, 983, რომი) — აღმოსავლეთ ფრანკთა სამეფოს (961–983) და იტალიის მეფე (967–983) მეფე, საღვთო რომის იმპერიის იმპერატორი 973 –983 წლებში. ოტო I დიდის და ადელაიდა ბურგუნდიელის ვაჟი. განამტკიცებდა იმპერიის საეპისკოპოსო სისტემას და ცენტრალურ ხელისუფლებას. 978 წელს ჩაახშო ბავარიის ჰერცოგის ჰაინრიხ II-ის აჯანყება, რომელსაც ბოჰემიისა და პოლონეთის საჰერცოგოები უჭერდნენ მხარს. 980 წელს საფრანგეთს დაათმობინა ლოთარინგია. 981 წელს შეიჭრა სამხრეთ იტალიაში, მაგრამ არაბებთან ბრძოლაში (982) სასტიკად დამარცხდა კროტონთან (კალაბრია).

ოჯახი

972 წელს იქოწინა თეოფანუზე, ბიზანტიის იმპერატორის იოანე ციმისხის ძმისშვილზე, რომელთანაც შეეძინა:

სოფია, 1002 წლიდან განდერსჰაიმის და 1011 წლიდან ესენის აბატესა (975 — გ. 27 იანვარი 1039).
ადელაიდა, 999 წლიდან ქუედლინბურგის, 1014 წლიდან გერნროდეს, ფროზეს და ვრედენის, 1039 წლიდან განდერსჰაიმის აბატესა (977 — გ. 14 იანვარი 1043)
მატილდე, ლოთარინგიის პფალცგრაფის ერენფრიდის მეუღლე (978 — გ. 20 ნოემბერი 1025, ეში)
სახელით უცნობი ასული (979 — გ. სექტემბერი 980).
ოტო III, იმპერატორი, (980, კეტილი, ნიმვეგენი — გ. 24 იანვარი 1002, პატერნო, იტალია)

ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 7, თარგი:ადგილის მითითება ბიბლიობმულებში, 1984. — გვ. 604.
Reuter, Timothy, The New Cambridge Medieval History, Vol. III: c. 900-c. 1024, Cambridge University Press, 2000
Canduci, Alexander (2010), Triumph & Tragedy: The Rise and Fall of Rome's Immortal Emperors, Pier 9, ISBN 978-1-74196-598-8
Duckett, Eleanor (1968). Death and Life in the Tenth Century. Ann Arbor: University of Michigan Press.
Comyn, Robert. History of the Western Empire, from its Restoration by Charlemagne to the Accession of Charles V, Vol. I. 1851
Sismondi, J. C. L. History of the Italian Republics in the Middle Ages. 1906